blues na boga i skaranie

[Gloinnen]

Według mnie nie ma potrzeby specjalnie moralizować w temacie. W końcu jesteśmy na forum, gdzie rozmawiamy o utworach literackich. Warto zauważyć, że narzędziem oraz materią poety, prozaika, literata - jest język. Powinno się go przyjąć z pełnym dobrodziejstwem inwentarza i z różnorodnością jego rejestrów. Zwłaszcza w tekście wiersza, zastosowane przez autora techniki nie powinny podlegać ocenie obyczajowej.
Wulgaryzmy istnieją w każdym języku i pełnią w nim określoną funkcję. W sferze relacji międzyludzkich używanie ich może być uznane za niegrzeczne, chamskie, lekceważące, niemoralne, szokujące. Biorąc jednak pod uwagę rozważania zupełnie innej natury - lingwistycznej, warsztatowej - jedynym kryterium jest zasadność sięgnięcia po wulgaryzm w danym kontekście sytuacyjnym. Innymi słowy - czy spełnia on w sposób właściwy rolę, jaką "słowu" przypisał Autor.

Glo.

[Michu]

Hola, hola!
Nie rozpędzaj się tak, bo pędzisz na oślep
i jeszcze zrobisz sobie krzywdę.
Tak Twoją jak moją rzeczą jest wyrażenie
swojego zdania czy opinii o formie i treści
czytanego utworu. Jeżeli popełniam kardynalny
błąd, to polega on na przekonaniu, że znalazłem
się jeżeli już nie w świątyni, to przynajmniej
w przedsionku literatury.

[Gloinnen]

Myślę, że faktycznie do świątyni nam daleko, ale literatura to nie tylko świątynia, to także i kuchnia, i lunapar. Dotyka wszelkich aspektów ludzkiego życia, pokazuje najróżniejsze typy bohaterów i peelów, a zatem dlaczego też nie ma też posługiwać się różnorodnymi rejestrami językowymi?
Załóżmy, że Autor pragnie napisać wiersz z punktu widzenia ulicznego menela. To jego peel. Jak sobie wyobrażasz w jego ustach literacką, książkową polszczyznę?

Odwołam się jeszcze do prostego przykładu. Mam nadzieję, że wszyscy zgodzimy się z tym, że morderstwo jest czynem moralnie niedopuszczalnym. Czy to znaczy, że nie wolno pisać o morderstwie, gdyż sprowadza to dzieło do poziomu zbrodniczego?

Glo.

[Michu]

Nie popadaj w skrajności.
Ja miałem na uwadze zwykły, kulturalny
język, który moim jak się okazało błędnym zdaniem,
powinien być powszechny wśród ludzi
w szczególności mających literackie pretensje.
Uważam, że wyczerpaliśmy ten temat?

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Oczywiście zwykły, kulturalny język obowiązuje niezaprzeczalnie przy wszelkiego rodzaju dyskusjach na tematy literackie. Tutaj przyznaję Ci całkowitą rację.
Co innego wewnętrzny świat utworu, który musi być autentyczny i wiarygodny, także poprzez zastosowane środki wyrazu, do których przecież zalicza się rejestr języka.



Glo.

[Miladora]

Jeżeli mogę się wtrącić...

Każdy piszący używa takich środków, jakie pasują mu do wybranej konwencji utworu i języka jego bohatera.

Każdy czytający ma prawo wyboru i czyta to, co mu się podoba. A jak się nie podoba, to nie czyta.

Ja nie kupuję komiksów, tanich romansideł z fizjologicznymi opisami seksu, taniej sensacji i książek ociekających krwią przemocy i zboczeń (że tak użyję tej kiepskiej metafory). Nie słucham też piosenek chodnikowych.
Dlaczego? Bo mam prawo wyboru i z niego korzystam.
Ale nie potępiam ich autorów, że tak piszą, i nie manifestuję na każdym kroku, że nie wolno im tego robić.
Dlaczego? Bo oni też mają prawo wyboru.
Stwierdzam tylko, że nie lubię tych gatunków, i spokojnie przechodzę obok.
Dlaczego? Bo na wzajemnym poszanowaniu własnych praw opiera się współistnienie.

I o to chodzi.

[Leon Gutner]

Niechętnie Leo znosi wulgaryzmy w wierszach a już w lirycznych albo romantycznych - kategorycznie NIE ZNOSI .
Trzeba mocnego uzasadnienia w treści przesłaniu albo nastroju żeby kurwnięcia przeszły przez Leona .
Ale ty Mila zrobiłaś to jak wykwalifikowany bard - a w tej konwencji znoszę wszystko
I śmiałem się bo w tej konwencji uszło ci to w pełni na sucho .

Z uszanowaniem L.G.

[JSK]

Jestem, podobnie jak Michu, wrogiem epatowania w poezji (w literaturze) wulgaryzmami, jednak w podanym wyżej wierszu, choćbym chciał, taniego efekciarstwa z powodu użycia wulgaryzmów, nie zauważam.
Jak rzekła Glo, w tej określonej konwencji, w tej sytuacyjnej opowieści skacowanego peela (a któż z nas nie wie, na czym to polega?), jest jak najbardziej zasadne użycie mocnego słowa, bo właśnie gdyby go nie było, wierszyk zdałby się sztuczny i nieprzystający do realiów.

Więc uważam, że wiersz dobry, płynny, "brzydkich słów" tyle ile trzeba, nie za dużo, w sam raz. Myślę, że "skaranie boskie" w zachwyt wpadnie.

Pozdrawiam.

[e_14scie]

krótko mówiąc, wiersz jest mało damski

ale lekki, więc pruderią się nie podeprę.
tak czy inaczej, stanowczo powinien się znaleźć w dziale radosnym.

Dodam jeszcze, małe uwagi całkiem od siebie, więc:

a/ eliminacja wulgaryzmu w czambuł, trąci mi dulszczyzną.

b/ nie wyobrażam sobie powyższego wierszyka (no bo to wierszyk, tak?) bez zastosowanych kontrowersyjnych słów, które w poniektórych układnych na pokaz (czyt.nie wyrażających się za chińskiego boga), budzą taki sprzeciw.

[skaranie boskie]

Przyznam, że tak właśnie wygląda kac w małpim wydaniu.
Zwierzę owo bowiem klnie jak szewc, albo nawet jak szofer! Zwłaszcza na kacu.
Rozumiem niesmak Micha.
Nie lubi, gdy rzucają mięchem w literaturze.
Ja też nie lubię. Ale moje nielubienie ograniczam do wulgaryzmów zbędnych i nadużywanych.
W tym zabawnym wierszyku są absolutnie na miejscu i nie rażą małpiego poczucia estetyki.

Pozdrawiam

I turlam się ze śmiechu.

A na kaca regularnie pijam
Zwłaszcza, kurwa, profilaktycznie