z mąki

[Sokratex]

uważasz, że to pierwsze miejsce, gdzie powyższy wiersz zaistniał? Błąd, to stosunkowo stary tekst. Druga sprawa, czy ja mogę nie mieć zaufania do Sokratexa - krytyka? Mogę.
Wreszcie trzecia - pomimo Twojej znajomości teorii, nie przemawia do mnie Twoja przeróbka, ani pod względem estetycznym, ani konstrukcyjnym, ani treściowo.
Jesteś pewien, że wiesz co PeeL chciał wyrazić?

Wiersz nie jest jakiś skomplikowany, a przez to szczery co jest jego zaletą.
Opowiada o oczekiwaniu na coś lepszego, zapewne niespełnionej miłości, o górnolotnych planach
które okazały się spełznąć na niczym. A miało być tak dobrze! Tymczasem z ognistego poematu
zrobił się oszczędny w słowach wiersz, niemal lakoniczne postscriptum do niego.
Miłość (ale niekoniecznie) przenoszona, oczekiwanie na coś większego zastąpiły w końcu coraz częstsze
wzajemne pretensje, to co w niej pierwsze i czyste, zanim się spostrzeżono, zostało skalane, wręcz zatrute.

Zasugerowałem:

Ja tylko ( bo sama) odbijam się dziś w kałuży, a mieliśmy zawsze być razem.
W kałuży z tego deszczu, który powstał z czystego, bijącego aż po same Niebo źródła.
Zamiast być z tobą w niebie, moje odbicie leży samotne na ziemi, w zimnej wodzie a miałeś mnie
przecież miły ogrzewać ,kiedy przyjdą dni słotne i zimne?

Są inne interpretacje, na przykład poprzez rekwizyty: chleb (mąka), wino i woda można doszukać się wątku
ewangelicznego, jednak niweczy go poemat na końcu. A szkoda, dlatego choćby w wariancie który zasugerowałem,
pozbyłem się go. Tym bardziej, ze wiersze o wierszach... ileż można?

Są jeszcze inne interpretacje, ale o miłości co nie dośniła się do końca jest mi jakoś najbliższa.
Toteż na koniec, uwaga... będzie analogia! A jakże, z moim wierszem
ale tylko po to, by pokazać, że ten okropny krytyk Sokratex też potrafi odczuwać:

• • • Jesień. W skrzynce na listy liście
      i coraz rzadziej do mnie dzwonisz.
      A przecież miałeś mnie, mój drogi
      kochać mocno i wiekuiście!
      
      Jesień. Schowana w jarzębinę
      przez okno zamiast ciebie wchodzi
      i zamiast szeptu u mych skroni
      co noc przez ścianę ściegiem Singer
      
      obszywa ciszę, łata dziury.
      A przecież mógłbyś sam, na chwilę
      jesienną porą przyjść, rozczulić...
      
      Cisza w słuchawce, liście w skrzynce -
      dziś nasza miłość wielka latem
      jak strach bez wróbli zdjęty strachem.
      
      
      

[e_14scie]

przyznaję, że mnie tym razem wzruszyłeś


poważnie

[Maryla]

Za Twoje słowa Ewo

niech kwitną słowa

[skaranie boskie]

Jeśli spojrzeć na wiersz z punktu widzenia dzisiejszej poetyckiej mody, trzeba by przyznać rację Sokrateksowi. Na szczęście jednak spojrzenia bywają różne i punkty widzenia też.
Ten dział ma tytuł "Tradycyjne formy rymowane". A tradycja zobowiązuje.
Moim zdaniem wiersz jest rodzajem obrazu. Może nie powstaje przy użyciu tradycyjnych narzędzi malarskich, ale na pewno jest obrazem. A czy o klasycznym obrazie powiemy, że "przegadany", jeśli malarz użyje pełnej gamy kolorów? Na pewno nie, podobnie jak nie będziemy narzekać na nadmiar "niedopowiedzeń", gdy na obrazie ujrzymy tylko szkic.
Dlatego nie powinniśmy sprowadzać każdego wiersza do formy miniatury, czasami bowiem - nawet pozornie nadmierny - potok słów może urzekać. Zwłaszcza pięknych słów.
A takimi według mnie posłużyła się E_14scie malując nam ten wiersz.