Mariaż

[tabakiera]

Nie wiem, czy dobrze, że z góry wiadomo, Podróżniczko, ale tak wyszło.
Dzięki.

[alchemik]

Straszny.
Straszny w swojej prawdzie.
Dotyczącej potrzeb, instynktów, które ulęgły się w jednym posłaniu.
Bez znaczenia jest przyszłość, której nie ma.
Przeszłość łudzi. A te złudzenia, sa cholernie trwałe.

Galareta strachu i drżeń galaretowatych.
A gdzie szkielet?
Wyłoni się, gdy jedna ze stron rzuci kości.
Małżeństwo nierozliczone, gorzkie.
Wiersz, który nawiązuje do tego co było, a już nie ma, mimo iż mariaż spisany jest na papierze za pieczęciami i podpisem.

Oby tylko cuchnął alkoholem, a nie stanowił areny do damskiego boxingu.

[alchemik]

Czy dobre?
Vide, co napisałem powyżej.
Jak się tak rozpisuję, to znaczy, że mnie rusza.
A co do technicznych spraw u Dorotki...?
To ja się jej pytam, jak pisać.

Dorotko masz ode mnie dwa kwiatki.
Ten od serca
I ten na grób wyobrażeń i zaległości, przechodzących w spokój ducha.

J.E.S.

[tabakiera]

Dzięki za piękną interpretację.