Rondo na dwa serca i uśmiech

[kamyczek]

przytul ukołysz cichą mruczanką
opowiedz bajkę pogłaszcz za uchem
jakbym wciąż była małą dziewczynką
przytul ukołysz

niech wrócą chwilą szmerem turkusem
te dni znaczone pierwszą zabawką
po leśnej dróżce mgiełką zasnutej
przytul ukołysz

wspomnienie lalek szytych z gałganków
chowam w szkatułce jak cenny kruszec
i jeszcze miśka z zabawną plamką
przytul ukołysz

pomost utkany z najtrwalszych włókien
wytrzyma burze oprze się chandrom
poruszasz w sercu struny najczulsze
przytul ukołysz

[P.A.R.]

po leśnej dróżce mgiełką rozsnutej

po leśnej dróżce wśród mgieł rozsnutej

gdyby tak wersy dorównywały chęciom
byłoby cudo

mniemam bez podtekstów

[kamyczek]

gdyby tak wersy dorównywały chęciom
byłoby cudo

mniemam bez podtekstów

tak...

Dziękuję, P.A.R. za wnikliwe czytanie i sugestię.

Pozdrawiam serdecznie.

[P.A.R.]

Pozdrawiam serdecznie.

nie przesadzaj w serdecznościach
bo wał ze mnie, każdy wie...

[Leon Gutner]

Leo za to czuje się i przytulony wersami i ukołysany słowami .

Dusza taka .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

wspomnienie lalek szytych z gałganków
chowam w szkatułce jak cenny kruszec
i jeszcze miśka z zabawną plamką
przytul ukołysz

och, Kamyczku, ta strofa wzbudziła u mnie - wspomnienie: czasy były powojenne, siermiężne, dostałam zza granicy zabawkę - pluszowego kota, więc oznajmiłam, że to kocia mama, która będzie miała małe koteczki. Na to moja Mama strasznie mnie ofuczała: "to nie jest kotka, tylko kocur! Ja żadnych kociąt szyła nie będę!" No, i tyle miałam z kociej pluszowej rodzinki: kocura-wagabundę i uśmiech, gdy wspominam, a i Mama, jak Jej przypomnę - też ma minę chochlikową... Miło Cię było poczytać...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[anastazja]

wspomnienie lalek szytych z gałganków
chowam w szkatułce jak cenny kruszec
i jeszcze miśka z zabawną plamką
przytul ukołysz

kamyczku, piękny wiersz, czuły i delikatny

[kamyczek]

P.A.R.

bo wał ze mnie, każdy wie...

pozdrawiam, mimo.

Leo

Leo za to czuje się i przytulony wersami i ukołysany słowami .

Dusza taka .

Dziękuję.

Ewo, jeśli obudziłam wspomnienia, moja radość podwójna. Dziękuję. Serdeczności.

Anastazjo,

piękny wiersz, czuły i delikatny

może dlatego, że pisany sercem, dla Mamy. Kłaniam się pięknie.

Uśmiechy dla wszystkich czytelników.

[skaranie boskie]

Wybacz, że powrócę do detalu, już poruszonego przez PAR-a.

po leśnej dróżce mgiełką rozsnutej

Z konstrukcji tego fragmentu zdania, niezależnie od kontekstu, wynika, że imiesłów "rozsnutej" dotyczy dróżki. I tu nie mogę się zgodzić z Autorką.
Rozsnuta może być mgiełka nad dróżką. Dróżki jednak się nie rozsnuwają. Nawet w baśniach. Dróżka może być tą mgiełką zasnuta, spowita, przesłonięta itp. Rozsnuta nigdy.

Pomijając ten poważny szczegół, wiersz mi się spodobał, pomimo nielubianych przeze mnie inwersji rymotwórczych. Jest taki romantyczny. Nastraja do wspomnień, prowadzi własną pamięć czytelnika na zamglone manowce. I to jest dobre.

[kamyczek]

Skaranie boskie, masz rację, zresztą P.A.R. także. Poprawione.
Dziękuję, cieszę się, że znalazłeś coś dla siebie.