Penelopa

[Gloinnen]

jeszcze się coś czasami zatli
w zdziczałych oknach
w przesileniach
wieczór prowadzi wprost do matni
a poza matnią
nic już nie ma

nad igłą spędzam długie noce
lecz nitka pęka
płótno liche
niech diabli wezmą tę robotę
rozdarć na zawsze
nikt nie zszyje

gorycz zapachem lawendowym
wypełnia salon
i sypialnie
komediodramat trzeba skończyć
zanim ogarek
w kącie zgaśnie

rzucam za siebie przeszłość tkaną
z przędz bez koloru
wyleniałych
a jutro skryję twarz za maską
byś cienia w oczach
nie zobaczył



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

O tak " rozdarć na zawsze nikt nie zszyje ."

Boleśnie jak to zwykle u Glo .
I dlatego tak ciekawie .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

rzucam za siebie przeszłość tkaną
z przędz bez koloru
wyleniałych
a jutro skryję twarz za maską
byś cienia w oczach
nie zobaczył

czy to się uda? Ano - może i tak, może czasem takie "zaczynanie od nowa" - daje efekty?
Ciekawy wiersz o obrachunku z życiem, jaki czyni peelka. Każdemu jest to dane choć raz w życiu...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[skaranie boskie]

Dobre, a najlepsza pierwsza strofa.
Zacząłem czytać i aż zakrzyknąłem - dobre to!