Przygoda Janka W.

[Ewa Włodek]

„Nie jestem pańskim sługą! Proszę mnie nie tykać” -
rzekł był chłopak z cukierni do arystokraty.
Ten, nie mogąc go z miejsca potraktować batem,
zażądał ukarania bezczelnego łyka.

Tupnął, fuknął, wyjechał. Pozostały – „sfery”.
Wszczęto śledztwo, i byli – a jakże – świadkowie:
zacukana służąca - „nic nie wiem, nie powiem”.
Senat karę uchwalił, nooo, nie bez kozery.

I wziął Szwajcar bizunem. Z rozmachem. Na rynku.
W majestacie bezprawia i pod okiem władzy.
A świat – gdy już zdarzenie dokładnie zobaczył,
oficjalnie się burząc, rżał w kułak po cichu.


Publiczna chłosta Jana Wazzana, wykonana w lutym 1822 roku na podstawie (sprzecznej z ówcześnie obowiązującym prawem Wolnego Miasta Krakowa) uchwały jego Senatu, który nie miał władzy ferowania wyroków, była kuriozum in minus w ówczesnej Europie Zachodniej.

[Gloinnen]

[misza]

Czytałem kiedyś rodzaj przewodnika po Rzeczypospolitej Krakowskiej
z 1828 roku. To było kuriozum. Siły zbrojne stanowiło 29 policjantów.
W tym jeden konno. No i polskie, polityczne "piekiełko".

[Ewa Włodek]

radam, radam, Glo...

No i polskie, polityczne "piekiełko".

nie piekiełko, Miszko, a piekło całą gębą, i nie tylko polityczne! Jak się słyszy o tym, co się drzewiej pod Wawelem wyczyniało, to się wierzyć nie chce! Jako jedna z ciekawostek: dopóki miasto nie zostało włączone do c.k. Austrowęgier funkcjonowało tu pięć odrębnych jurysdykcji (spadek po I Rzeczypospolitej): prawo królewskie (dla szlachty), prawo miejskie magdeburskie (dla mieszczan), prawo kanoniczne (dla duchowieństwa), osobne prawo dla Uniwersytetu (dla tak zwanej kadry oraz studentów) i oddzielne prawodawstwo dla Żydów. Ufff...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, ze wstąpiliście, poczytaliście i zainteresowaliście się tymi moimi ciekawostkami...
serdeczności Wam posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Leo z ciekawością .

Z uszanowaniem L.G.

[Abi]

hm...
czyżby współczesna peleryna i szpada

/A\

[ble]

Witaj, Ewo Wiersz - cacuszko. I historia zankomita, delikatnie chwyciłaś ją rymami.
Buziaki

[Ewa Włodek]

Leo z ciekawością

to mnie cieszy, Leonie...

hm...
czyżby współczesna peleryna i szpada

owszem, Abi, niektóre z tych historii - wypisz, wymaluj...

I historia zankomita, delikatnie chwyciłaś ją rymami.

oj, Olu, historia tyleż znakomita, ile żenująca - dla nas. Wstydu z tego było, a i śmiechu, że jesteśmy, jacy jesteśmy...Bardzo mnie ucieszyło, że Ci do gustu przypadł...

Kochani moi, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że daliście Swój czas wierszowi i powiedzieliście tyle dobrych, krzepiących słów...
moc najlepszego Wam posyłam...
Ewa

[Nilmo]

Kiedyś zaczytywałem się w pitawalach. Chylę czoła za podjęcie się niełatwego tematu, zwłaszcza że udało Ci się bardzo dobrze oddać atmosferę minionych czasów.
Znaczenia kilku z pojęć, których użyłaś, musiałem sobie poszukać, bo bądź to zapomniałem, bądź ujrzałem po raz pierwszy.
Niby to kryminalistyka, ale uważam że najlepiej przekazująca mody, zwyczaje, obyczaje i historię...często poszczególnych kamienic. Tego nie dowiemy się z gadki przewodnika biegającego pomiędzy Barbakanem a sukiennicami. Ba tego nie dowiemy się nawet od wielu z tych, którzy dziś mienią się krakusami twierdząc iż są stąd. A jak można być "stąd", gdy "stąd" jest nam obce?
Kiedyś może wymienimy się wiadomościami, bo ja Kraków znam tylko z książek. Za to o Lublinie mogę gadać godzinami.
Tak trzymaj Ewa. Dziękuję.

[Ewa Włodek]

Niby to kryminalistyka, ale uważam że najlepiej przekazująca mody, zwyczaje, obyczaje i historię

właśnie tak, Nilmo, niby kryminalistyka, a na prawdę - życie, życie. A zbiorowość najlepiej się opisuje przez historie poszczególnych jednostek, wtedy widać i tło obyczajowe, i socjologiczne, a i psychologiczne. Kraków ma mnóstwo takich ciekawostek, ja "zaczęłam" od ogólnego rzutu okiem na miasto od tej strony mniej ładnej, mniej romantycznej i mniej cukierkowej w wierszu "Mały Rzym", no i zrobił mi się cykl, bo ten jest przecież - kolejny. Może będą - następne? I dlatego bardzo się cieszę, że doceniasz...

Kiedyś może wymienimy się wiadomościami, bo ja Kraków znam tylko z książek. Za to o Lublinie mogę gadać godzinami.

z ogromna przyjemnością, tym bardziej, że Lublina nie znam, jeśli nie liczyć chyba jednej okazjonalnej wizyty...

ślicznie Ci dziękuję, że wstąpiłeś, dałeś czas wierszowi i podzieliłeś się ze mną Swoimi przemyśleniami...
Serdeczność posyłam z uśmiechem...
Ewa