jesienny tryptyk

[nienażarty]

czy jesień inna tego roku
oj chyba taka jak poprzednie
żurawie w kluczu do odlotu
a wiersze nie są takie rzewne
miast z lękiem kwilić w ciemnych kątach
i tworzyć nastrój bardzo ciężki
to im się uśmiech gdzieś zaplątał
bo ktoś radości wylał więcej
słońce nie wdrapie się wysoko
lecz optymizmem krasi ducha
i złote barwy cieszą oko
a w rybnych stawach znów przyducha

jest o czym gadać proszę pani
a słowa można zjeść ze smakiem
komplementować zamiast ranić
wszystko na pozór byle jakie
zmęczeni ludzie szarzy smutni
jak niewolnicy biurokracji
dla których byt to pasmo ustępstw
i rezygnacja ze swych racji
totalitaryzm w nowych słowach
bezczelnie państwo nasze trwoni
a w sercach budzi się odnowa
powrócił podział my i oni

zaś wiatrak zastygł miast ciąć pejzaż
i ktoś wygładził lustra jezior
przed burzą cisza już nic nie da
bo lada moment zagrzmi niebo
lecz pierwej zadmie z wielką siłą
zmiatając liche i nikczemne
aż zwątpią słabi w boską miłość
i po horyzont legnie ciemność
niebiosa nagły błysk rozetnie
przewalą się przez ziemię grzmoty
rześkością ozon zwieńczy przestrzeń
przyniesie nowe liści złocień

[Leon Gutner]

zaś wiatrak zastygł miast ciąć pejzaż

Bardzo mi się to spodobało .

Wiersz fajnie złożony i ciekawie się odczytał .

Leo z przyjemnością.

Z uszanowaniem LG.

[skaranie boskie]

Jak co roku, jesień działa wierszopędnie.
Zupełnie, jak piwo.
To chyba zasługo koloru. Jedno i drugie złote, polskie...
Nawet ładne te twoje jesienne barwy, Nienażarty.

[nienażarty]

dzięki Wam za wgląd

Leo
różne rzeczy przychodzą do głowy i ciągle trzeba poszukiwać

Skaranie
co roku wiosna i jesień działają wierszopędnie
właśnie trzeba się odlać rymami po raz kolejny:))

pozdrawiam