ciężkie niebo

[coobus]

niebo dzisiaj wsiąka w ziemię
jakieś takie
niebo dzisiaj w swym ciężarze
niełaskawe
jestem durniem który kiedyś
chciał być ptakiem
może nawet w to uwierzył
może nawet

w takich chwilach
jakby więcej było świata
galaktyki się zlatują
na odprawę
ciężkie niebo swym korpusem
mnie przygniata
może nawet już mnie zgniotło
może nawet

niebo ciężkie
nie podźwignę go do góry
przyduszony
w strachu cały i w pokorze
już nie jestem durniem który
ganiał chmury
może nawet chciał przegonić
może
może

garb słoneczny
resztką żaru się dopalił
patrzę w górę
jakbym szukał tam otuchy
wiatr przepycha ciężkie czołgi
z zimnej stali
ja pod nimi
taki mały
taki kruchy

[Patka]

Bardzo ładny wiersz, melodyjny, niebanalny, zwłaszcza w formie (osobiście nudzą mnie rymowanki abab albo aabb). Prawie nie mam zastrzeżeń, nie licząc jednego fragmentu:

już nie jestem durniem który
ganiał chmury

Nie podoba mi się, że tu jest rym. W innych strofach, właśnie w tym miejscu (wersy 5-6) rymu nie ma. No i nie jest to rym najwyższych lotów. Zapewne "chmury" miały się rymować z wcześniejszym wyrazem "góry", (tzn. nie zapewne, tylko na pewno) a "który" wpadło, bo nie za bardzo wiadomo, co dać innego.

Ale to tylko szczegół, bo jak mówię, wiersz podoba mi się bardzo. Nie żałuję minut spędzonych na czytaniu (a przeczytałam tekst wiele razy) i na pisaniu komentarza.

Pozdrawiam
Patka

[Leon Gutner]

Ja ani słowa Coob bo jak można się domyślić znów mi mowę odebrało z podziwu .
Ciężko dźwigasz takie nastroje i mam pewność że dzięki temu Leonowi robi się dużo lżej .

Pięknie Cobusie .

Z podziwem współklimatycznym

L.G.

[Ewa Włodek]

niebo - to nie tylko to, co nad nami, najogólniej mówiąc, niebo - to także miejsce nagrody dla wybranych. A w tym kontekście - "ciężkie niebo" może byś przeciwieństwem miejsca wiecznej szczęśliwości. Coś - jak czyściec? A wtedy wiersz staje się - metafizyczny. Ale - może nadinterpretuję?

serdeczność...
Ewa

[coobus]

Patka - ten ekstra rym zostawiłem celowo, po namyśle, napędzał mi melodię wiersza, oceniłem też, ze nie przeszkadza. Cóż... biorę pod uwagę każdy głos odbiorcy, przemyślę... i dziękuję.

Leo - Mamy własny szczyt klimatyczny. Przyjemnego szczytowania, przyjacielu

Ewa - tym razem to był prosty przekaz myślowy, bez skomplikowanej symboliki. Chyba wszyscy czujemy swoją kruchość pod wielkim dachem nieba, zwłaszcza wtedy, gdy się gniewa. Wiersz sprzed kilku lat, ale kolejne kataklizmy czynią go aktualnym, potwierdzają tę kruchość. I bezradność, niestety.
Pozdrawiam, Ewo

[Henryk VIII]

Witaj,
działa na wyobraźnię tekst bez wątpliwości. Perełki takie jak: "garb słoneczny
resztką żaru się dopalił" czy " wiatr przepycha ciężkie czołgi
z zimnej stali", stawiają w pokorze przed przemijaniem,nietrwałością i śmiertelnością człowieczą. A Ewa ma rację - jest tu metafizyka!
Pozdrawiam

[ono]

co ja będę chwalił wiersz - ja go po prostu czytam z wielką przyjemnością


pzdr

[Qń Który Pisze]

Podoba mi się wersyfikacja... jest, jak lawina, którą ktoś próbuje zatrzymać w pół drogi.
Niebo naszego świata
pęka na pół
wprost na nasze głowy.
mogło być jeszcze gorzej
może

może kiedyś tu wrócę
któregoś lata
zapachem ziemi
nasycę nozdrza
jutro może już nie być
mojego świata
Zatrzymał w galopie Qnia... wiersz o niezwykłej treści, wrażliwą duszą skreślony.

[coobus]

Henryk, Kamil, Inteligentny Qniu - Wasze zdrowie, przyjaciele

[anastazja]

garb słoneczny
resztką żaru się dopalił
patrzę w górę
jakbym szukał tam otuchy
wiatr przepycha ciężkie czołgi
z zimnej stali
ja pod nimi
taki mały
taki kruchy

Jejku, skąd się biorą tacy poeci jak Ty cobusku? Leo ma rację, brak słów. Trafiasz celnie w moją (nie tylko) wrażliwość, nie dziwi mnie, jesteś jednym z niewielu, którzy mają w sobie tę wrażliwość.

Pozdrawiam cieplutko