Dogasanie

[Ewa Włodek]

Słońce bruki gładzi do połysku,
każdy detal jak rylcem wyłuska,
czyniąc przestrzeń pełną, choć jest pusta.
A na oczach – szara gaza młyńska.

Barwy. Bezlik za oknem i w ramach,
suknie w kwiatach i kwiaty na klombach,
odcień, walor – kolorowy rozmach.
Oczy – na nich perłowa diafragma.

Wiedza. Tyle jej czarno na białym,
ileż światów i dróg do poznania,
zdążyć, zanim. Wszak oczy przysłania
ta przepaska, tak ciężka jak całun.

[Leon Gutner]

To chyba spojrzenie na zachód słońca i skojarzenie go z dogasaniem .

Brakuje mi tu mocniejszego akcentu ale poza tym czyta się świetnie .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

To chyba spojrzenie na zachód słońca i skojarzenie go z dogasaniem

oj, nie Leonie, to nie zachód słońca, ale skoro tak widzisz...

Brakuje mi tu mocniejszego akcentu

jest Leonie, jest mocny akcent, i liczę na to, że go Ktoś dostrzeże, a i sens - odczyta...

ślicznie Ci dziękuję, że wstąpiłeś, że poczytałeś i podzieliłeś się ze mną Swoja refleksja o wierszu...
serdeczności wysyłam Tobie...
Ewa

[szarobury]

Myślę, że nie jest to wiersz na jedno szybkie przelecenie okiem tekstu. Muszę się uporać z powracającym motywem oczu. Obiecuję wrócić, a na razie muszę lecieć. Pa

[misza]

Dopóki oczy widzą, zanim nie zgasną jak odchodzący dzień.
Czasu wciąż mało i coraz mniej.
Piękny wiersz, Ewo

[szarobury]

No i jestem z powrotem.
Kolejny wiersz o przemijaniu, z rozpaczliwym głodem w puencie.
Jedyne co mogę zrobić, to zaplikować Tobie kolejną dobranockę :

do ciebie
pośrodku nocy,
przypłynę z księżyca blaskiem,
muśnięciem warg zamknę twoje oczy,
pogaszę światła ostatnie.

do ciebie,
o późnej godzinie,
jesiennym deszczem spadnę,
po włosach srebrzyście spłynę,
ulecę z północnym wiatrem.

do ciebie,
gdy zamkniesz oczy,
snem przyjdę,
gwiazd bladym światłem...

czekaj na mnie tej nocy
gdy księżyc świeci najjaśniej.

A wiersz da się mocno poczuć. Pozdrawiam

Wrócił do mnie ten wiersz przed zaśnięciem.
Więc to był najlepszy wiersz przeczytany wczoraj.
Patrzę teraz, że napisał się Tobie wiersz sylabotoniczny,
trudno go przeczytać na głos z marszu.

[Ewa Włodek]

Dopóki oczy widzą, zanim nie zgasną jak odchodzący dzień.

tak, Miszko, dopóki widzą, dopóki nie zasłoniła ich - utrata wzroku...

Kolejny wiersz o przemijaniu, z rozpaczliwym głodem w puencie.

tak, Szary, o przemijaniu, z głodem widzenia, którego niebawem może - braknąć, więc może da się napatrzeć "na zapas"?
A Twoja "dobranocka" dla mnie - cudeńkowa, dziękuję za nią pięknie

Wrócił do mnie ten wiersz przed zaśnięciem.
Więc to był najlepszy wiersz przeczytany wczoraj.
Patrzę teraz, że napisał się Tobie wiersz sylabotoniczny,
trudno go przeczytać na głos z marszu.

bardzo się ucieszyłam, szary, że wiersz - wrócił. Znaczy - żyje, bo jest czytany, a słowo czytane nie jest tylko mariażem papieru z atramentem, lecz jest żywe, dzięki Czytelnikom właśnie. Więc dziękuję Co za te powroty, za ożywianie mojego słowa...
Wiem, ze napisałam wiersz sylabotoniczny - celowo, żeby go raczej czytać "myślą" a nie głośno, bo jest w nim - smutek...


Kochani Panowie, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że daliście Swój czas mojemu wierszowi i że podzieliliście się ze mną refleksjami o nim...
moc dobrego Wam posyłam...
Ewa

[szarobury]

[Ewa Włodek]

Ewa Włodek pisze:

no, bez przesady, nie wstydź się znów aż tak bardzo tego niewinnego "cmok"! Chyba, że Cię żenuje fakt, że od babska w wieku biblijnym? Aaa, wobec tego - rozumiem...

z uśmiechem...
Ewa

[coobus]

Jest światło, są kolory, tylko jeszcze musimy to dostrzec. Chcieć albo móc dostrzec. Być może nie zawsze chęci się liczą, czasami nasze spojrzenie przysłania coś konkretnego, coś jak szara gaza młyńska. Zanim dogaśnie to wszystko, czego nie zdążymy dostrzec