Jubileuszowe przymglenia

[stary krab]

Jesteśmy z sobą już pół wieku.
Miałem marzenia w fakty przekuć,
w świetliste zorze i ogrody.
Czas był ku temu, byłem młody.

Gdy los twój toczy się uwrociem,
walczysz o wigwam dla swych pociech,
a kiedy biegnie głównym traktem,
sam się popędzasz, śmigasz batem.

Dzieci pracują, wnuk się żeni.
Czy coś się jeszcze w życiu zmieni?
Jesień się ściele alejami,
my przygaszeni, trochę sami.

Ogród, altanka. Za jej progiem
Adamem jestem, lecz i bogiem,
złote renety tnę po sękach,
los ziół i bylin w moich rękach.

Śpiewają traw i turzyc łany,
śmieje się oset pogłaskany,
w słońcu pszczół roje, żuki w cieniu.
(Żona jest z nimi po imieniu).

Być może ci, co środkiem szosy,
widząc sylwetki, w srebrze włosy,
określą niestosownym figlem
promienne treści naszych przymgleń.


Tarnów, 24 kwietnia 2011 roku.

[Leon Gutner]

Bajecznie po twojemu Krabie .

Sama przyjemność .

Z uszanowaniem L.G.

[szarobury]

Ciepło i sielankowo, Władysławie. z przyjemnością poczytałem Pozdrawiam

[Liliana]

Jesteśmy z sobą już pół wieku.

Piękny jubileusz, krabie. Gratuluję i pozdrawiam

[Henryk VIII]

Piszesz: " czas był (...) gdy byłem młody" - to prawda, że wszystko odchodzi, że jest czas młodzieńczego patrzenia i czas dostojności. Nie wyklucza to piękna, jeśli się umie patrzeć. Nie każdemu to dane. A otacza nas wciąż przyroda - dobrze, że wciąż, w dobie techniki, zaszczyca swą obecnością. Dlatego tak ważne, żeby ją doceniać i traktować z należnym szacunkiem. Piszesz: " Śpiewają traw i turzyc łany,
śmieje się oset pogłaskany,
w słońcu pszczół roje, żuki w cieniu...." - jak to dobrze, że są jeszcze ludzie nie okaleczeni ślepotą!!!!

[stary krab]

Leonie, Szarobury - dziękuję serdecznie za miłe słowa.
Henryk podsumował to obszerniej, bardzo jestem wdzięczny.
Cieszę się, że mam towarzyszy, dostrzegających nasze związki z przyrodą ożywioną, jaj urokami i fascynującą codziennością.

[anastazja]

Ogród, altanka. Za jej progiem
Adamem jestem, lecz i bogiem,

O, właśnie tak! - krabiku, tyle nam zostało, piękne chwile w ogrodzie. Już nie mogę się doczekać wiosny, żeby włożyć swoje pięć w ziemię.

Pozdrawiam

[stary krab]

Z tym niebem to jest tak na dwa razy. Ogrody zaś są realne a czeka się tylko do wiosny.
Dziękuję Anastazjo.

[coobus]

Ogród, altanka. Za jej progiem
Adamem jestem, lecz i bogiem,
złote renety tnę po sękach,
los ziół i bylin w moich rękach.

Pół wieku... Jesteś szczęściarzem, Adamie, mając swój raj. Od kilku lat wrosłem w blogi, spaceruję pośród ludzi młodych i bardzo młodych. Mają proste marzenia. Ale jest takie jedno, które często wyrażają - zwróciłem na nie uwagę. Żeby móc się z kimś razem zestarzeć. Nie każdemu jest to dane. Też jestem Adamem, który swoją Ewę poznał pół wieku temu, jeszcze jako małą dziewczynkę. Chwaliłem się tu, że wydałem tomik wierszy. Ci, którzy mieli okazję do niego zajrzeć, natrafili na początku na taką oto dedykację: "Ten tomik dedykuję Ewie, za to, że towarzyszy mi w moim małym raju, doglądając szlachetnych odmian jabłoni. "

Myślę, że smutny początek twojego ładnego wiersza jest tylko kokieterią. Pilnuj Krabie swojego raju, wiele osób chętnie będzie tam zerkać z daleka, z nieukrywaną zazdrością. Bo to ważne mieć swoje byliny, złote renety, i... swoją Ewę.
Pozdrawiam, Krabie, dziękuję za ten wiersz

[stary krab]

Serdecznie mnie wzruszyłeś, Coobus. Nawiasem - nie przypuszczałem, że także masz tak zaawansowany staż. Kojarzyłem Cię z poezją współczesną, może nieco mniej sentymentalną, z nowatorstwem formy i dbałością o warsztatowe detale. A tu aż takie pokrewieństwo dusz. Tyle tylko, że na swoją Ewę wołam: Maryniu! Uczę się od niej owadziego języka, z lubością włączam się na trzeciego w pogwarkach z trzmielami. Tylko odzywki językiem os mnie czasem zaskakują.
Dziękuję za przypomnienie o potrzebie strzeżenia raju, jakże pożądanego, naturalnego środowiska poetów.