panta rhei

[nienażarty]

fakt na sercach nie robią się zmarszczki
a miesięcy już nikt nam nie zliczy
czas upływa lecz nurtem dość wartkim
czy się ściga ze słońcem z księżycem

życie także upływa miarowo
zachowuje kolejność wydarzeń
cóż że nie jest odzieżą markową
chyłkiem mnoży zgniecenia na twarzy

przecież wszystko stworzone jest dla nas
liście z nieba brokaty w kałużach
ta komedia tragedia i dramat
żółte słońce śnieżyca deszcz burza

lecz sens skrywa bo bólu głęboki
niosąc treści pozornie niespójne
czas najwyższy otworzyć już oczy
by zobaczyć pomyśleć zrozumieć

ze schematów wyzwolić swój umysł
poukładać wartości na nowo
zniwelować różnice i sumy
pielgrzymować z otwartą wciąż głową

[skaranie boskie]

To nieco inny Nienażarty, niż go dotąd znałem.
Nostalgiczny i trochę przerażony zmarszczkami.
Całe szczęście, że zauważa ich brak na sercu, tam się bowiem nie tworzą.
Zastanawiam się nad ostatnim wersem.
Każda pielgrzymka jest wędrówką, to prawda, ale nie każda wędrówka jest pielgrzymką. W życiu bywa różnie - jedni pielgrzymują, inni nie. Wędrują wszyscy. Dlatego, w celu dodania uniwersalizmu wierszowi, zamieniłbym pielgrzymowanie na wędrowanie.

i wędrować z otwartą wciąż głową

[januszek]

pielgrzymować z otwartą wciąż głową

a

i wędrować z otwartą wciąż głową

bo wędrowanie [jest zazwyczaj bez celu] w porównaniu z pielgrzymowaniem [ które jest zawsze docelowe] jest zasadniczo różne jak noc i dzień. Choć noc w dobie się zawiera, i jest około 2 X krótsza to wędrowanie wyprowadzić na szlajanie się bez sensu może.

[Leon Gutner]

Wiesz bardzo poukładany w treści i dobrze zapisany przynosi Leonowi czytelnikowi same pozytywne wrażenia przy odczycie.

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

pielgrzymować z otwartą wciąż głową

Ja też akurat to wyłapuję, przemawia do mnie to pielgrzymowanie. Treść ujęta na poważnie, nie na żarty (mój drogi nienażarty). I z całą powagą go odbieram. I powadze się teraz oddaję