Trzciny

[misza]

Kiedy uschną, zostają pomiędzy żywymi,
kołysząc opowieści z drugiej strony lustra
ciemnej wody jeziora, kapryśnej bogini,
która – raz je tarmosi, innym razem muska.

Przygniecione przez burze potrafią się podnieść,
nastroszywszy wysoko obosieczne liście.
Nocny wiatr grywa na nich ulotne melodie
bez których świat przy brzegu nie potrafi istnieć.

Wiedzą więcej od innych okolicznych istot,
znają mroczne sekrety, które na dnie siedzą.
Szepczą o nich spłoszone i wyznają wszystko,
lekkim ważkom, znudzonym żarliwą spowiedzią.

Gdy odchodzą, niesione falami przyboju,
dobry prąd je do celu zawsze zaprowadzi.
Inne jeszcze czekają, ciągle prosto stojąc,
bo mają przecież siebie i bezpieczny azyl.

[Ewa Włodek]

jedno - przemija, drugie - nastaje. Jak te trzciny jesteśmy, Miszko, jak te trzciny...

z uśmiechami...
Ewa

[januszek]

piękny melodyjny wiersz

zmiana warty pokoleń

czytam wraz z "Azylem"
bo i tam widzę trzciny

[misza]

Bo w trzcinach jest spokój i azyl

[Leon Gutner]

I potarmosiło i pomuskało z drugiej strony lustra Miszkowego azylu .
Jak zawsze - smakowitości .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Mam nadzieję, że nie zanadto potargało i potarmosiło

[Nalka31]

Ech Miszka, Miszka i co ja mam zrobić...?

Jak zawsze szepczesz, czarujesz, kołyszesz. I jak tu przejść koło takich smakowitości obojętnie. I jak zwykle nie żałujesz refleksji, aby człek się na chwilę zatrzymał w biegu.

Pozdrowionka serdeczne.

[misza]

Mnie cieszy najbardziej to, że do lata coraz bliżej