twój świat

[coobus]

 
świat twój domkiem na drzewie
bez schodów i drabin
staję jak przed ołtarzem
siebie w darze składam
ptak cię z bliska pozdrawia
skrzydlatym rozchwianiem
las w porywach zwątpienia
cicho się spowiada
 
czekam na zaproszenie
na liściu spisane
aż pętlą zakołuje
nadlatując z góry
jasnych polan przestrzenie
przetkane wrzosami
podkreślą słów znaczenie
zachłanną purpurą
 
wejdę tam ośmielony
poznawaniem siebie
powolnym odtajaniem
duszy skutej lodem
w tajemnicę co czeka
schowana w tym drzewie
w życiodajność zieleni
w rozłożystość bioder

[em_]

Treść bardzo mi się podoba, ale nie jestem pewna, czy technicznie jest tu wszystko ok..
Zwłaszcza pierwsza strofa chyba nie całkiem się rymuje, chociaż może czegoś nie zauważyłam.
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Nigdy bym nie wpadł na las co się spowiada i że można w niego wejść jak w rozłożystość bioder .

Leo znów na kawałki Coobi . Ogromnie przyjemne kawałki .

Z podziwem L.G.

[stary krab]

Dość oryginalny układ rymów. Treści też niebagatelne. Wiersz zyskuje jeszcze przy kolejnym czytaniu.

[coobus]

pierwsza strofa chyba nie całkiem się rymuje

To chyba sprawa punktu widzenia. Mam tu 3 pary rymów: składam/spowiada, z góry/purpurą, lodem/bioder. Jasne, ze można byłoby to wygładzić, chociażby mała korekta w tym drugim na górą/purpurą. I pewnie niedawno jeszcze bym tak zrobił, ale dziś... to pewnie sprawa traumy z pierwszych lat pisania, gdy nadużywałem rymów gładkich, częstochowskich, być może teraz nazbyt przesadnie od nich uciekam, może masz racje ze swoimi wątpliwościami, i jest to kwestia mojego braku wyczucia.
Na pewno wezmę pod uwagę kwestię poprawności rymów w dalszych próbach. I dziękuję za naświetlenie problemu.

Krab, Leo - Wasze zdrowie

[em_]

Ja myślę, Coobus, że jeśli Ty wiesz, dlaczego te rymy są tak niedokladne, że nie od razu można je dostrzec, to jest ok, a nawet bardzo ok, bo to Autor powinien wiedzieć, co i w jaki sposób pisze.

[Nalka31]

Wracam po raz kolejny do wiersza i... niełatwo o słowa. Potrafisz gromadzić emocje Coobusku zarówno w treści jak i w obrazie.

Serdeczności.

[anastazja]

wejdę tam ośmielony
poznawaniem siebie
powolnym odtajaniem
duszy skutej lodem
w tajemnicę co czeka
schowana w tym drzewie
w życiodajność zieleni
w rozłożystość bioder

Nawet o przyrodzie piszesz z uczuciem uniesienia - coobusku Cóż więcej rzec można. Szykuj drugi tomik, bo pierwszy przeczytany. Fakt miło wracać, ale niedosyt jest.

Serdecznie pozdrawiam.

[EdwardSkwarcan]

wejdę tam ośmielony
poznawaniem siebie
powolnym odtajaniem
duszy skutej lodem

Ciekawe to "odtajanie"
Dla mnie fajnie wyszło

[szarobury]

Wczoraj, w czasie włóczęgi po puszczy, powrócił do mnie ten kawałek z wrzosem. i co mogę więcej dodać poza tym, że coś Twoje pisanie pozostawia w pamięci?

pozdrawiam