Sic transit gloria mundi

[Gloinnen]

Dzień miniony z jutrzejszym, jak dzieci w zabawie,
ręce sobie podały; znów biegną przez ogród,
w którym czerwiec się puszy feerią kolorów,
jaśmin cienie nasyca rozgrzanym zapachem.

Przeszłość drzemie w zakątkach, gdzie słońce nie sięga,
gdzie się łopian rozpycha, dziczeje latorośl,
lecz – posłuchaj! - jak wilgi i zięby wśród koron
starych grusz – o ponownym rozkwicie chcą śpiewać.

I choć nie są na zawsze nam dane splendory,
nie trwa wiecznie radosne śniadanie na trawie,
każdy kwiat musi umrzeć, a owoc – opadnąć,

to z nadzieją po ścieżkach wędruje ogrodnik,
pragnąc własną wśród innych nareszcie odnaleźć,
złożyć miłość w ofierze owocom i kwiatom.


____________________
Glo.

[szarobury]

Piękny opis
w szóstym wersie pomijam sobie powtórzone "gdzie" i czytam "a łopian się rozpycha..."

pozdrawiam

[Liliana]

przemijają dni, pory roku i my razem z nimi,
jednak w przeciwieństwie do nas pory roku powracają,
trochę to smutne,

piękny Twój wiersz, Glo,

[Leon Gutner]

Posłuchałem z radością .
Każdy wers zostawia twój mocny ślad Glo .

Sama przyjemność .

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

to z nadzieją po ścieżkach wędruje ogrodnik,
pragnąc własną wśród innych nareszcie odnaleźć,
złożyć miłość w ofierze owocom i kwiatom.

Z tego kunsztownego sonetu zabieram do rozważań przede wszystkim ostatnią strofę i ostatni wers.
Piękny, mądry sens.

[Ewa Włodek]

wszystko przemija - dla tych, którzy są "czasowi". I wszystko - się powtarza. Jak to rzekł Wyspiański: "umierać musi, co ma żyć"...Piękna refleksja, Glo...

serdeczność dołączam...
Ewa

[atoja]

Czyżby rozbujała przyroda sprzyjała sonetom...
Glo