Siermiężne lato

[atoja]

Coś nam to lato, kochanie, skąpi promieni.
Szpary nie szuka pod drzwiami, powiek nie mruży.
Chyłkiem się wymknie na boso w swetrze za dużym.
Kształtów nie rzeźbi o świcie, ust nie czerwieni.

Nawet nie spojrzy na suknię w kwietne desenie.
Tylko ze skrzydeł strzepuje krople w kałuże,
pod kapeluszem śpiew chowa, w trawie się nurza.
Kpiące, gdy w strugach zamilkną miejskie banery.

Ślady zostawi za płotem,furtkę ominie,
chociaż tabliczka z napisem: " nikt nie pilnuje".
Jabłoń bezdzietna zwiesiła ramię niczyje.

W swetrach za dużych do lata wyjdźmy, kochanie.
Bramą skrzypiącą wpuścimy trele- morele
niech się rozgości świergotem w nas i jaśminie.

VI. 2014r.

[Leon Gutner]

Z sympatią do wiersza i lata .
Ładny obrazek ładnie zapisany .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

Twoje lato, Atojo, może nie siermiężne, ale zadumane, smutne, czekające na coś, czego - nie będzie. A to:

Jabłoń bezdzietna zwiesiła ramię niczyje.

bardzo dla mnie, bardzo...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[eka]

Ale piękna opowieść o deszczowym lecie, jakże pełnym uroku. Wcale nie siermiężne lato, jeśli:

Kpiące, gdy w strugach zamilkną miejskie banery.

Ślady zostawi za płotem, furtkę ominie,
chociaż tabliczka z napisem: " nikt nie pilnuje".

Wszystko mi się tutaj podoba, łącznie z pięknem sonetowej formy i optymizmem peelki.

[anastazja]

Ładnie o lecie, choć faktycznie kapryśne jest. Z wielkim wdziękiem atoja. Pozdrawiam