piach na dłoniach jest świadkiem

[Gabriela]

starucha z naprzeciwka pochowała kota.


glory, glory, oh glory! nie ma już podpory.

musi przekrzyczeć wszystko, co zdążył wymruczeć.
wylizać rany, zasnąć. ból się nie wywinie,
ale nie chce, by czkawką odbijał się we śnie.
dla kota już za późno, a dla niej za wcześnie.

glory, glory, oh glory! sprosiła potwory.

rozkradły ziemię stopom i spłyciły przyszłość,
dotąd skrywaną w szafie, zmiataną pod dywan.
na nim stos kocich skarpet, rozwiązany krawat.
sama ich nie założy, nie myśli wydawać.

glory, glory, oh glory! psy wyją z przekory.

pragnęła tylko ciszy. odgrodzę je kreską.
płoty cudem przetrwały, pogubiły zęby.
tak nie przestraszą wroga, na przydługiej smyczy.
starucha się poddała, nie umie przekrzyczeć.


chwała, chwała jej, chwała! zdechł kot, pogrzebała.

[e_14scie]

brawo brawo brawo

dla mnie super specyfika wiersza

[Gabriela]

dziękuję za wgląd i za kwiaty

[meandra]

świetny Gabi, he he he.
ja jak inna starucha od ucha do ucha.

[Gabriela]

Mea; dzięki ogromne!

[Jabrzemski]

Świetnie!

[Gorzki Dziad]

Konwencja nawet ciekawa, początek fajny, kojarzy mi się jakby z Witkacym.
Dalej niestety dryfowanie. Ciągłość i logika wątku rozłazi się.

[Gabriela]

Gorzki Dziad; czemu się rozłazi? jest starucha i pewne zdarzenie, jej reakcja i reakcja otoczenia.
nie sądzę, bym była w tym niekonsekwentna, ale skoro tak twierdzisz, mogło Cię to nie przekonać. cóż zrobić...

Jarku; jak zwykle

dzięki Wam za wgląd

[Miladora]

Ciekawa forma z tym przeplataniem z jakby dziecięcą wyliczanką.
Zastosowanie rymów tylko w 3 i 4 wersach też jest ciekawe – tworzy klimat pewnego niepokoju. A treść przemawia do mnie. Nie widzę tu niekonsekwencji. Dla mnie obraz jest wyraźny.
Jedno pytanie tylko – stosujesz pełną interpunkcję, to czy nie powinny być także wielkie litery po kropkach?
Ale to nie czepialstwo, bo podoba mi się w tej formie. Sprawdzam tylko, czy to zabieg świadomy i dlaczego.

Dobrego…

[Gabriela]

Miladoro; przede wszystkim dziękuję.

może i powinny widzisz... kiedyś też ich używałam - dostałam opiernicz, więc pisałam z małych.
trafiały się wiersze, które (zdaniem czytelników) aż prosiły się o interpunkcję. dla jasności przekazu dałam kropki i przecinki, ale... zostałam przy małych literach... można więc to nazwać nawykiem (?). tak wyszło. pewnie nie każdy to pochwala, ale jakoś tak nie mogę się teraz przestawić...

nawet komentarze piszę małymi literami... toć ja