Wysyp wsyp

[Alek Osiński]

I chociaż nie ma wyspy, wciąż mieszkamy na niej
mocząc stopy w ciepłej, pamiętliwej wodzie
w odbiciach wyciągając jak można najdalej
przystawać nie przystając, smucić się owocnie.

Żadnych praw tutaj nie ma, oprócz jedynego
żeby witając przyszłość składać ją tak samo
jak serwetę ze stołu na cztery, spokojnie
wkładać w liche strofy to, co niesłychane

żwirem, piachem wędrownym przylega do skóry
rozsypuje pod słońcem rozognionym pyłem,
później drobiny światła wywołuje z dłoni -
wyjmij kawałek chleba; oddaj, sama wiesz komu.

[iTuiTam]

I chociaż nie ma wyspy, wciąż mieszkamy na niej
mocząc stopy w ciepłej, pamiętliwej wodzie
w odbiciach wyciągając jak można najdalej
przystawać nie przystając, smucić się owocnie.
...
rozsypuje pod słońcem rozognionym pyłem,
później drobiny światła wywołuje z dłoni -
wyjmij kawałek chleba; oddaj, sama wiesz komu.

W rymach Cię nie spotkałam jeszcze, Alku.
I chociaż nie ma wyspy... A ja myślę, że jest, jak w piosence Miry Kubasińskiej w zamierzchłych już czasach.

I woda pamiętliwa wbrew temu, co się mówi, że nie, nie pamięta, bo dwa razy do tej samej rzeki, wody nie można wejść.

Ładnie zbudowany nastrój. Nie będę się rozwodzić nad technikaliami, bo to nie moja 'działka'. Ja po prostu czytam i albo czytanie czuję albo nie.

Dwa motywy w wierszu są moimi bardzo lubianymi: wyspy i światło.

[Gloinnen]

W tym wierszu można odnaleźć piękne obrazowanie:

I chociaż nie ma wyspy, wciąż mieszkamy na niej
mocząc stopy w ciepłej, pamiętliwej wodzie

Początek jest wyśmienity i przenosi peela oraz adresatkę w oniryczną krainę - być może w dzieciństwo, w sielską przeszłość? W końcu "pamiętliwa" woda może być rodzajem kliszy, utrwalającej miniony dobry czas.
Wprawdzie pod koniec pierwszej strofy pojawia się smutek:

smucić się owocnie.

...lecz jest to smutek - może nieładnie to zabrzmi - konstruktywny. Być może skłaniający do przemyśleń, refleksji? Przywołujący wspomnienia, które same w sobie przecież mają ogromną wartość.

Żadnych praw tutaj nie ma, oprócz jedynego
żeby witając przyszłość składać ją tak samo
jak serwetę ze stołu na cztery

To też jest bardzo ładna metafora. Dla mnie mówi przede wszystkim o tym, że nie należy przyszłości specjalnie "podglądać", przewidywać. No i to składanie serwety kojarzy się też z porządkowaniem, ograniczaniem, ukrywaniem. Choć także z pewną rezygnacją, jakby nic już dobrego w życiu nie miałoby się przydarzyć. Na szczęście w końcówce pojawia się nadzieja

później drobiny światła wywołuje z dłoni -
wyjmij kawałek chleba; oddaj, sama wiesz komu.

Ciekawie opisana niepewność peela, w zetknięciu z wolnością adresatki, z jakąś tajemną siłą, którą ona ma w sobie. Światło, chleb - opisujesz jak dary, których on nie śmie nawet oczekiwać z jej rąk. Reasumując - źródłem szczęścia są przede wszystkim wybory, jakich dokonujemy. Dobre wybory.

Co w wierszu mi się mniej podoba, to:
- tytuł: w mojej ocenie - mało poetycki. Rozumiem, że zamysłem autorskim była gra słów, ale "wysyp" kojarzy mi się z wysypem owoców (gdy latoś obrodzą) albo z wysypiskiem, ewentualnie wysypką.
- przeładowanie imiesłowami "-ącymi", które odbierają wierszowi lekkość, świetlistość.

Podobnie, jak Ela - lubię w poezji światło. I wodę. Więc ogólne wrażenie pozostaje i tak bardzo pozytywne. Dużo ciepła w tekście i przyjaznej energii.
Przy okazji dodam, że zaskoczyła również mnie ( bardzo mile) Twoja obecność "w rymowanych". Udana próba. Chętnie widziałabym Ciebie częściej w tym dziale.

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Leo czytanie czuje .
Przepłynąłem a rejs ów dał mi wiele przyjemność i sprawił radość .
Świetne - po prostu .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

wyspa - symbol nieba na ziemi, magicznego miejsca, oddzielonego od świata realnego. I to jest w Twoim wierszu, Alku...

moc uśmiechów do Ciebie...
Ewa

[Patka]

Mnie też się podoba, oprócz tytułu, z tego samego powodu, o którym pisała Glo - jakoś nie gra mi tytuł z wierszem, chyba za bardzo chciałeś być oryginalny, Alku. Przy takim ładnym wierszu widziałabym jakiś prosty tytuł.
Jakoś jednak nie zauważyłam przeładowania imiesłowami, zwróciłam na to uwagę dopiero po przeczytaniu komentarza Glo. Czyli nie jest z nimi aż tak źle. ;)

Najlepsiejsze:

żeby witając przyszłość składać ją tak samo
jak serwetę ze stołu na cztery, spokojnie
wkładać w liche strofy to, co niesłychane

Piękne i proste.

Fragmentu, którego bym jakoś specjalnie nie lubiła, nie mam. Cały wiersz mi się bardzo podoba.

A, i zwrócę uwagę na pewną rzecz, która pewnie dla innych wyda się mało istotną. Fajno, że zrezygnowałeś z układu rymów abab, znaczy że jedna z par wersów się nie rymuje. Dodaje to pewnej lekkości, świeżości utworowi i absolutnie nie ma się wrażenia, że czegoś brakuje.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

Przeszłość wysyp, przyszłość wsyp.
Wiersz, łącznie z tematyką, taki inny od dotychczas czytanych.
I bardzo pozytywny, w sam raz na jesień.

[Alek Osiński]

Na te imiesłowy jeszcze rzucę okiem;) co do tytułu, to właściwie jest trochę podstępny,
bo ma dwa znaczenia, i właściwie bardziej chodziło mi o opcję czasownikową - to znaczy,
jeśli obydwa słowa traktuje się jako czasowniki, tak jak pisze eka, mozna wywnioskować
rolę porządkującą - wysyp aby wsypać, co może, jakby nie bylo, pomóc;)

Dziękuję Wam za komentarze

[coobus]

Wiersz bardzo dobry. Zajrzałem zaskoczony, że znajduję Alka pomiędzy wierszami rymowanymi. Naprawdę ciekawostka. Ale nie do końca tak jest. Wiersz jest uformowany, ale nie rymowany, czyli forma, którą chętnie czytam, bo łączy wodę z ogniem.
Z pełnym uznaniem dla klasy autora

[Dorota Karin]

Wspaniały wiersz, kapitalne metafory, wyśmienita zabawa słowem. Brawo i gratulacje