Testament

[alchemik]

Nie wijcie wieńca z mirtu, płacząc, że umieram.
Wychylcie puchar wina za to, że wciąż żyję,
wszak od kołyski samej śmierć dni mi odbiera.

Codziennie z bladą damą siadam do pokera.
Twarz pełna życia zdradza, próżnię w tych nadziejach,
toteż z każdym rozdaniem po trosze umieram.

Nierzadko znaczy karty skąpy los, przechera.
Kradnę chwile szczęśliwe i w nos mu się śmieję,
jeśli nie po dobroci, to siłą odbieram.

W szalonych eskapadach niech żadna bariera
na przeszkodzie nie staje, gdyż w pył ją rozbiję,
bo właśnie wtedy żyję, gdy niemal umieram.

Wciąż jeszcze dziewki wzrokiem z bielizny rozbieram,
chociaż, to miłość splotła pętlę na mą szyję.
Pamięć cudnych uniesień podły czas odbiera.

Dostojnie sięga zmierzchu życia villanella.
Okruchy mojej duszy w jej wersach ukryję.
Jeżeli ktoś przeczyta, nie wszystek umieram.
Niechaj więc wieniec z mirtu kto inny odbiera.


J.E.S.

[Leon Gutner]

Podoba mi się zapis, forma, temat i nastrój .
Nawet - próżne ME nadzieje jakoś specjalnie nie przeszkadzają choć uwagę zwróciły .

Z przyjemnością L.G.

[alchemik]

Sorry za Me nadzieje, ale ta forma, czyli Villanella wymusza czasem takie zwroty.

[pallas]

Testament ten tytuł dużo mówi,
ale kojarzy mi się z wierszem Juliusza Słowackiego "Testament mój".
Ale tam poeta o czym innym trochę pisał.
Jak czytam wiersz od razu mi się Horacy przypomina i słowa
"Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu" .

Pierwsza zwrotka mówi, że peel to poeta, który nie chce chwały,
wie również on, że umiera, ale wie, że to nieuniknione.
Od samego urodzenia nam ludziom śmierć pisana.
Poeta chce, aby wszyscy się cieszyli, że żyje, niech się dalej bawią.
W kolejnej zwrotce poeta gra ze śmiercią w pokera,
podkreślone zostaje tu, że śmierć do każdego przyjdzie.
A także odbiera nam życie po troszku,
a nie swą kosom nam głowę od razu strąca z karku.
Trzecia zwrotka mówi o fatum śmierci, że ona zna różne metody,
jeżeli nie umrzesz ze starości to ona wymyśli inny sposób uśmiercenia.
W następnej zwrotce pokazane zostaje życie jako podróż,
bardzo niebezpieczną, ale odkrywczą, bo tylko wtedy żyjemy,
gdy na krawędzi stajemy.
Piąta zwrotka bardzo ciekawa, bo poeta mówi, że jego śmierć
spowoduję miłość, która zaciska się na szyi powoli.
A czas naszym najgorszym wrogiem, bo się spieszymy.
Zamiast czasem zatrzymać się i podziwiać życie.
Poeta pisze w ostatniej zwrotce, że jeżeli to ktoś przeczyta,
odnajdzie jego dusze i jaki on był.
I nie chce mirtu, bo umiera chce go oddać tym którzy żyją.
Może został już doceniony i nie chce już tego.

Mogę powtórzyć za Leonem, że forma ciekawa i trudna.
Wyczytać tu można wiele. Dzisiaj nie wielu ludzi zastanawia się nad śmiercią,
A ona stoi za rogiem i czeka cierpliwie rozgrywając partię szachów.

Tytan

[Dorota Karin]

Mnie się wiersz podoba bardo i liryczny ,,puchar wina" wychylę
Co do formy - ja akceptuję, chociaż znawcy gatunku pewnie by protestowali, że zgodność ostatniego wyrazu w wersach narzuconych jako refren, to zbyt duża swoboda działania jak na villanellę.
W mojej ocenie - udany wiersz, zgrabny, żartobliwy, refleksyjny. Z przyjemnością przeczytałam

[alchemik]

Dziękuję, Piotrek, że wygrzebałeś ten wiersz.
Jest juz dosyć stary.
Forma villanelli, narzucona celowo, ale raczej w ramach ćwiczeń warsztatowych.

Dorota, to nie jest z pewnością villanella klasyczna.
Opiera się tylko na klasycznych wytycznych.
Jednak jest to dopuszczalna współczesna forma.

Jurek

[skaranie boskie]

Jak zazwyczaj nie trawię tej formy, tak tutaj mi się spodobała.
Może to zasługa nieścisłości formalnych?
Dobrze czasami wykopać coś z niepamięci...

[Podróżniczka]

Nie potrafię tak pisać jak Ty,
nawet gdybym chciała.
Twoja błyskotliwość,
elokwencja słowa,
to radość przy czytaniu wielka,
rzecz wcale niemała,
ale przede wszystkim,
trafność w każdym wersie,
triumf asa w rękawie ,
ten wiersz nie jest pierwszym.
Pozdrawiam

[alchemik]

Dziękuję, skaranie.
A widzisz, ja przeczytałem w tej formie kilka dobrych wierszy.
A poszedłem za pewną koleżanką poetką, jeszcze hen, z innego portalu.
Zaintrygowała mnie.
A poza tym ta forma narzuca staranie się, skaranie.

A ja jestem zdania, że zanim zaczniemy wylewać słowa, powinniśmy nauczyć się je oszczędzać.
Jestem z tych poetów, którzy nie dążą do laurów, do osiadania.
Ale to odbicie mojego prywatnego życia.

Podróżniczko, rumienię się.
Może to i ładny widok.

Przeczytaj mój podpis.
Ja po prostu ukrywam swoją głupotę.

Ale uparłem się być poetą.
I nie zrezygnuję!

Jurek

[coobus]

A widzisz, ja przeczytałem w tej formie kilka dobrych wierszy.
A poszedłem za pewną koleżanką poetką, jeszcze hen, z innego portalu.

Być może mamy na myśli tę samą osobę, bo też mam po sąsiedzku taki wzorzec. Chociaż ten wiersz rzeczywiście odbiega od klasycznej villanelli, bo ma w pełni do tego prawo. Uderza średniowieczny raczej klimat wiersza, za sprawą anachronicznego nieco języka (w tym dziewek). Ale całość warta zainteresowania i pochwały. Co niniejszym czynię