Z remanentów po liftingu: Jej walc

[Dante]

raz dwa trzy raz dwa trzy
wesoło i śpiewnie
raz dwa trzy raz dwa trzy
leciutko i zwiewnie
raz dwa trzy raz dwa trzy
w muzykę wtopiona
za siebie nie patrzy
tym tańcem spojona
raz w prawo raz w lewo
to z jednym to z drugim
raz łzawo raz śmiewo
trwa w tańcu zbyt długim
wciąż w biegu na palcach
bez końca wiruje
porwana w rytm walca
nie widzi, nie czuje
lecz już tak nie biega
bo nogi wciąż bolą
aż w końcu dostrzega
że jest to walc solo
a strach i obawa
dech w piersiach zapiera
bo smutna zabawa
ten walc bez partnera
i płynie po twarzy
łza jedna za drugą
a każda tak parzy
i boli tak długo
raz dwa trzy raz dwa trzy
raz...dwa...trzy raz...dwa...
raz.......dwa......

[Leon Gutner]

Jest walc jak nic .
I Dante - po swojemu tematyczny i zasadny jak trzeba .

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Brzmi niby beztrosko, a jednak jakby w tym walcu całe życie przeminęło niespostrzeżenie.
Tak właśnie się to odbywa... A każdy walc zwalnia i ucicha na koniec, często będąc już tańcem solo...
W pewien sposób niewyszukany ten wiersz, Dante, ale może dlatego lepiej się go czuje.

Mam tylko małą sugestię:
- wciąż w biegu/nie biega - za pierwsze dałabym "wciąż w ruchu", żeby się nie powtarzało.

Dobrego i tańczmy, póki jeszcze muzyka w nas gra.

[Ewa Włodek]

walc? Czy "chocholi taniec"? Motyw tańca - to wszak metafora działania bezmyslnego, automatycznego, a człowiek w tancu - to postać żyjąca bez celu, bez perspektywy... Dobry wiersz...


Pozdrawiam jeszcze Noworocznie...
Ewa

[skaranie boskie]

Dante o walcu.
Walc wybrzmiewa, obcasy wystukują rytm na raz-dwa-trzy...
A wariatka jeszcze tańczy.

Za walca!