Nie pozwól zgasnąć temu światłu ( w dwu wersjach)

[Ewa Włodek]

To była ciężka noc. Horyzont spłonął żarem
nim czerń przyniosła sen, męczący jak agonia.
Musiałaś przerwać krąg, mogłaś tę moc pokonać,
gdy mnich zakończył mszę i zemdlał przed ołtarzem.


Mrok spod hiszpańskich rzęs lśnił płynnym obsydianem,
i odwrócony krzyż pulsował między brwiami.
Błysk. Jasność. Srebrny miecz. On w nimbie się objawił,
a oczy miał jak rtęć. Jego wybrałaś. Amen.

* * *

To była ciężka noc. Horyzont spłonął żarem
nim czerń przyniosła sen, męczący jak agonia.
Musiałaś przerwać krąg, mogłaś tę moc pokonać,
gdy mnich zakończył mszę i zemdlał przed ołtarzem.


Spod gęstych łuków mrok lśnił płynnym obsydianem
i odwrócony krzyż pulsował między nimi.
Błysk. Blask. Waga i miecz. Ktoś drugi stanął w nimbie,
a jego oczy - rtęć. Więc go wybrałaś. Amen.

[eka]

Masz niezwykły dar mocnej, szlachetnej dramatyzacji przekazu bez cienia patosu. Technika przeplatania miękkich fraz orzeźwiająco krótkimi równoważnikami.
Tu tak malujesz obrazy i namiętności.

Zazdroszczę, Ewo.

[Qń Który Pisze]

Niezwykły aromat słów i znaczeń... jak czarna kawa z kardamonem... połyskuje tajemniczą szklistością i ścieka po kartce, jak lawa... wulkanu wyobraźni... obsydnian natchnienia
spod hiszpańskich rzęs, wymknął się na świat pięknym słowem

[Ewa Włodek]

Masz niezwykły dar mocnej, szlachetnej dramatyzacji przekazu bez cienia patosu.

to mnie niebywale cieszy, Eko! Jak zaczynałam swoją przygodę z wierszami jakieś cztery lata temu, to mi zarzucano patos. Więc wychodzi, że się nauczyłam go unikać, czyli - miałam dobrych nauczycieli...

Niezwykły aromat słów i znaczeń... jak czarna kawa z kardamonem...

och, Quniku...


Kochani, cudnie wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście chwilkę z moim słowem i powiedzieliście - Swoje...
samo dobro do was posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Właściwie obu wersjom nic dodać.
Ująć też nic, chyba.
A jednak bardziej mnie ta druga...
Ale nie pytaj dlaczego. Gotówem odpowiedzieć, że ma drugą zwrotkę bardziej niż pierwszą.
Albo odwrotnie.

[Ewa Włodek]

Ech, Skaranie! (Ja też wole drugą wersję)


i cudnie Ci dziękuję, że wstąpiłeś, poczytałeś i powiedziałeś...
samo serdeczne do Ciebie...
Ewa

[anastazja]

Dla mnie druga. Nie urągając pierwszej. Ewuniu Twoje wiersze są tak wyraziste, że nie mal się czuje. Nie jestem pewna, czy nie wolę Cię w rymach. Smaczne i już!

[coobus]

A ja tu będę wyjątkiem i optuję za pierwszą wersją. Ale różnica niemal niewidoczna, bez znaczenia. Liczy się piękno wiersza, zawarte w obu wersjach. Zadziwiasz, Ewo, nie zawodzisz.

[Leon Gutner]

Dramatycznie ale mocno i bardzo starannie .
Nastrój aż sam rośnie podlewany każdym kolejnym wersem .
Wydaje mi się że Leonowi bardziej podoba się pierwsza wersja .

Z uznaniem L.G.

[Gloinnen]

Dla mnie - pierwsza wersja jest lepsza. Płynniej się czyta.

Mrok spod hiszpańskich rzęs lśnił płynnym obsydianem,
i odwrócony krzyż pulsował między brwiami.
Błysk. Jasność. Srebrny miecz. On w nimbie się objawił,
a oczy miał jak rtęć. Jego wybrałaś. Amen.

Tylko "On" zamieniłabym na "Ktoś".

Więc go wybrałaś.

Mimo licentia poetica nie zaczynałabym zdania od "więc".

O pięknym obrazowaniu i umiejętnym budowaniem klimatu, napięcia i dramatyzmu - inni już raczyli wspomnieć, zatem tylko się z nimi zgodzę.


Glo.