Samice manatów śpiewają o wschodzie słońca

[Gloinnen]

Jesteś najpiękniejszą rybą, rybą piękniejszą od ryby, pięknem mórz, dla którego brak słów w języku nie-wody (...)
jeśli woda wypełnia przestrzeń między nami.
/Z. Bieńkowski

W baśniach szukam cierpliwie kostiumów i imion,
niepokornie otwarta - połyskiem muszelki;
wraz z planktonem wydana na żertwę przypływom,
pragnę dłoni, co wreszcie wyplącze z zieleni
wodorostów. Przygarnie – to właśnie znaczenie.

Mojej twarzy nie będziesz mieć nigdy na ustach;
choć zmyślają się w falach kolejne narzecza,
świat wydarty im z gardła – jest obcy, jak ukwiał.
Światło gęste od zmilczeń w rtęciowych odcieniach,
zmysły chłodem i solą przewrotnie uśmierza,

Ciała dzieli od siebie – wciąż jedna odległość.
Staję się serią znaków i próbnych zaistnień:
foką, rybą, syreną – lecz nigdy kobietą,
byś nie odgadł przypadkiem, że w słowach się kryje
czułość godzin zebranych na brzegu o świcie.



____________________
Glo.

[Qń Który Pisze]

Glo, jestem pod wrażeniem Twoich autorskich wcieleń
Ta niezwykła erupcja osobistych preferencji peelki z głębi oceanu - jest syrenim śpiewem tęsknot i oczekiwań.

Mojej twarzy nie będziesz mieć nigdy na ustach;

Co to ma właściwie oznaczać? Czyżby przejaw androfobii? Skądinąd piękna fraza
Czy może jakieś trwałe znamię, okaleczenie, które nie pozwala na bezpośredni kontakt?

pragnę dłoni, co wreszcie wyplącze z zieleniwodorostów, a później przygarnie – to właśnie znaczenie.

To jakby zaprzecza niektórym tutaj opisom i jawi się ciepłem zawieruszonej kobiecości, którą trzeba wyrwać z wodorostów... życia.
Trudno mi sobie wyobrazić związek bez dotykania ustami jej twarzy. To pierwsze słowa, które dotykiem ust na jej twarzy mówią jej więcej, niż wszystkie księgi świata.
Nie ogarniam tej jaźni. Ale jestem pewny, że pod deklem tej obfitości jest kobieta... ciepła i czuła Ale mogę się też mylić. Niezbadane są wyroki natury i jej ciemne meandry namiętności.

[Gloinnen]

Trudno mi sobie wyobrazić związek bez dotykania ustami jej twarzy. To pierwsze słowa, które dotykiem ust na jej twarzy mówią jej więcej, niż wszystkie księgi świata.
Nie ogarniam tej jaźni.

A jednak wyobrażenia r e l a c j i mogą być bardzo różne.
Zresztą, gdyby nie było niedosytu, nie-pełni, to wiersza też by nie było.

[Qń Który Pisze]

Menaty dotykają się nosami i jest to silny związek słabo widzących ssaków
Tak, relacje mogą być niewyobrażalnie inne ale Qnie, to dobrze widzące ssaki i jej twarz jest usiana dotykiem miękkich chrapek a dlaczego? Bo usta, to sensory naszej osobowości, to znachor pierwszego kontaktu a podskórna podczerwień promieniuje niezwykłą zmyslowością. Nie mógłbym być manatem

[skaranie boskie]

Tytuł mówi o syrenim śpiewie (manaty to ssaki z rzędu syren), a ten znamy z baśni.
Syrena śpiewa z tęsknoty. Oczywiście taka baśniowa niewiele ma wspólnego z prawdziwą, przyjmuję jednak, że u Ciebie o baśniowych właśnie mowa.
Tęsknota, uczucie, które jest następstwem niedosytu, może niedopieszczenia, żalu za tym, co minęło, bądź w ogóle się nie stało.
To kolejna odsłona kobiecości w twojej poezji, o tym już był łaskaw Qń. Ja dodam, że piękna odsłona. Bardzo mi się podoba ten wiersz. Niedawno miałem okazję czytać inny, podobny w wymowie, choć zdecydowanie odmienny w treści i formie. Ponieważ małpa ze mnie z natury łagodna, przyznam, że wolę ten.

[Ewa Włodek]

syrena - baśniowa - pół kobiety, pół ryby. Jak doświadcza bliskości? Jak kobieta, czy jak ryba? I za czym/kim tęskni? Za gorącokrwistym kochankiem, czy za chłodnym, rybio zdystansowanym zalotnikiem? Trudno rzec. Łatwiej rzec, że tęskni za własnym marzeniem o bliskości, miłości, i tak dalej... Spodobało mi się, pomysł interesujący a i forma - ciekawa...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Qń Który Pisze]

Trochę musiałem poczytać o krewniakach krówek morskich, manatach, żeby pojąć dlaczego właśnie manaty, dlaczego autorka wkręciła peelkę w takie środowisko i co się za tym kryje... co chciała przekazać czytelnikowi?
Otóż przecztałem, że te ssaki potrafią godzinami ocierać się o swoje genitalia, wydzielając specyficzną substancję, by w ten sposób określić swoje terytorium dla innych manatów. Mam wrażenie, że po takim wielogodzinnym ocieractwie, niejedna samica, nawet z naczelnych - śpiewałaby syrenim głosem o wschodzie słońca.

[coobus]

Powracaj częściej do wierszy rymowanych, Glo. Mają swój specyficzny urok i klimat. I czytelników

[Nalka31]

Utonęłam w słowach Glo. Zaczarował mnie ten wiersz. Może dlatego, że krążysz po bliskich mi obrazach. Gdzieś w odmętach, które mają wiele barw i odcieni, są tak różnorodne. Nie mniej jak te na powierzchni. Świat baśni, mitów, legend i zaginionych statków.

Staję się serią znaków i próbnych zaistnień:
foką, rybą, syreną – lecz nigdy kobietą,
byś nie odgadł przypadkiem, że w słowach się kryje
czułość godzin zebranych na brzegu o świcie.

Ta końcówka szczególnie do serca.

Serdeczności.

[Leon Gutner]

O tak - mają czytelników .
Bo i takie wiersze do zaczytania .

Zaczytany i zachwycony Leo .