na Widok

[nienażarty]

płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze
pośród stworzeń zodiaku trzymających swą straż
laska z ciachem się zeszli dziś na Widok nie Hożej
jakiś figlarz zatrzymał im czas

wyrwał z setek problemów splątał usta i ręce
a zapachem zniewolił dopasował rytm ciał
zawirował na mlecznej taktem znanej piosenki
brał pełnymi garściami dostał więcej niż chciał
zamigotał im w okno kolorowym neonem
potem zgasił latarnie punktualny ów świt
i z uśmiechem zezwolił na ostatnią odsłonę
co i rusz szczypiąc w ramie - stale myśląc że śni

płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze
coś wyrosło czy zwiędło może żyje wśród nich
laski z ciachem już nie ma lecz na Widok nie Hożej
ich wspomnienie wciąż żyje i tkwi

pamięci J. Tuwima

[Leon Gutner]

Ładnie klimatycznie przyjemnie .
Bez zastrzeżeń .

Z przyjemnością L.G.

[Ewa Włodek]

przyjemny wiersz. I bardzo fajna forma (lubię eksperymenty formalne)...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[skaranie boskie]

Bo na Widok, nie Hożej, wszystko się może zdarzyć,
swe odbicie ogląda tu świat.
W pokoiku dziewczyna w noc się gwiezdną rozmarzy,
że ją porwie w ramiona sam wiatr.
Bo na Widok nie Hożej nikt już nie wie co robić,
dokąd uciec i gdzie ma się skryć,
żeby z Widok, nie Hożej, moc wydobyć tę słodycz...
Ach na Widok, nie Hożą dziś przyjdź!

[nienażarty]

wszystkim serdecznie dziękuję

Leon Gutner
autor sam ma zastrzeżenia do tej pory

Ewa Włodek
stale poszukujemy form

skaranie boskie
przyjść na Widok nie Hożą o dowolnej dziś porze
toż to tylko wspomnienia i żal
nie ma tamtej dziewczyny zimno siąpi na dworze
nie powróci ten urok i czar


dołączę wersję pierwotną, która wydała mi się zbyt przesłodzona i chciałem uwspółcześnić ale córka mnie opieprzyła że spieprzyłem dobry tekst:

płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze
pośród stworzeń zodiaku trzymających swą straż
a my tutaj na ziemi gdzieś na Widok nie Hożej
jakiś figlarz zatrzymał nam czas

wyrwał z setek problemów splątał usta i ręce
i zapachem zniewolił dopasował rytm ciał
zawirował na mlecznej w takt gwiaździstej piosenki
brał pełnymi garściami dostał więcej niż chciał
zamigotał nam w okno kolorowym neonem
potem zgasił latarnie punktualny ów świt
i z uśmiechem zezwolił na ostatnią odsłonę
co i rusz szczypiąc w ramie – stale myśląc że śni

płyną mrzonki marzenia po niebieskiej z gwiazd drodze
coś wyrosło czy zwiędło może żyje wśród nas
dziś jesteśmy w swych światach nie na Widok nie Hożej
a wspomnienie wciąż żyje i trwa

pozdrawiam

[bartosia]

Zrobilo sie bardzo wiosennie moją jesienią i niezwykle spiewnie.
Dzięki nienażarty

[eka]

Pewnie Mistrz Julian nie miałby nic przeciwko lasce i ciachowi...

Obie wersje super!

[nienażarty]

bartosia
trochę wiosny jesienią milo Ci ofiarować

eka
dzięki
(ja wolę pierwotną ale idę z duchem czasu)

serdeczne dzięki i pozdrawiam