Uwierzysz gdy przystaniesz

[misza]

Uwierzysz w szepty rozmów rozpostartych dłoni
klonowych liści o tym, jak dojrzewa ziarno
na polach pochylonej pszenicy po deszczu,
idącym przez równinę powoli jak siewca.

Gdy obok trwa muzyka, której nie zapomnisz,
wsłuchujesz się w toccatę płynnie jednostajną,
bo życie tylko chwilą, a wieczność jest resztą;
więc prosisz żeby twórca nigdy grać nie przestał.

Zobaczysz jak tańcuje nastroszony orkisz
wygnany na ugory, gdzie wiatr nieprzytomny
układa swój kancjonał przez cały dzień boży;
wtedy musisz przystanąć, żeby nuty schwytać.

Uwierzysz, kiedy ujrzysz czerwone paciorki
dojrzałej jarzębiny obok belladonny;
nim zima się przytoczy, listopad z nich złoży
różaniec, posrebrzony przy pełni księżyca.

[Leon Gutner]

Po raz drugi powtórzę - wyborne . Treść i forma .

Wiele radości wiersz sprawił Leonowi .

Z uznaniem po raz drugi L.G.

[misza]

Radość Czytelnika - radość autora.
Rekompensata za deszczowy dzień

[coobus]

Ciekawy układ rymów, rozmieszczenie rozmywa je, wygładza, wycisza. Wiersz zyskuje. Bardzo dobry. Już Ci kiedyś napisałem, o ile pamiętam: w powadze Ci do twarzy, Misza.

[misza]

Tak. Odległości "zmiękczają" ostrość rymów.
A czy w powadze mi do twarzy? Ciekawe, bo ile razy
spojrzę w lustro chce mi się śmiać

[skaranie boskie]

Dobry.
Jak nie pierwszy raz mamy okazję zauważyć, nie tylko z Jewgienijem sobie radzisz.
Z liryką też. Chociaż, czy wiersze o Żeni, to nie liryka?
Ten jest inny, spokojny, bez szaleństw i nadużywania, a przecież nie gorszy. Chce się czytać i pozostaje niedosyt.

[misza]

Masz rację. Żenia też jest liryczny i do tego trunkowy.
A niedosyt? Zawsze lepszy od przesytu