Polana świetlików

[alchemik]

Może jeszcze pamiętasz, jak to kiedyś latem,
wybraliśmy się razem w wędrówkę wieczorną.
Słońce właśnie zapadło w krwawą toń jeziora.
Gwiezdne skry zakwitały pachnącą poświatą.

Hen z przodu, nasze cienie, dłoń trzymając w dłoni,
wydłużały się spiesznie, w pogoni za mrokiem.
My biegliśmy za nimi, uparcie je tropiąc,
wreszcie w świerkowej woni przyszło nam zatonąć.

Weszliśmy między drzewa, noc zapadła wokół.
Potknęłaś się o konar, objąłem więc w pasie.
Przywarliśmy ustami, na słodycze łasi,
aż miesiąc się zawstydził i ukrył w obłoku.

Potem droga na oślep, gdy gałęzie chłoszczą.
Nocne strachy krzyczały na nas głosem sowy.
W lęku się tuliliśmy uciec stąd gotowi.
W każdym krzaku widziałaś zjaw upiorne paszcze.

Zadyszani zlegliśmy na naszej polanie.
Bestii ślepia ujrzałaś ze świetlików rojem.
Przytuliłem do serca, westchnęłaś spokojnie.
Wtedy się rozpoczęło zmysłów wirowanie.

Przebudzeni, gdy ptaki już w rosie skąpały
skrzydła swe, otrząsając i wznawiając trele.
Wciąż nie mogłem odgadnąć, patrząc z mchu pościeli,
czy to drzewa korzenie, czy cud ciał splątanych?


J.E.S

[Leon Gutner]

Miło się Leonowi przeczytało .
Lubię taką formę i drążenie w tematach pozornie wypisanych .
I nawet obszerność nie przeszkadza .

Podoba się .

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

Ostatnio wiele razy myślałem o świetlikach. Kiedy widziałem je po raz ostatni? W pamięci zapisały się bajkowym wspomnieniem. Dla mnie są już tylko symbolem czegoś, co minęło. Takich symboli mam wiele.
Bardzo ładnie prowadzisz wiersz. Jest w tym języku echo języka Skamandrytów. Czy ten język też jest podobnym symbolem? Na razie jeszcze cieszy swoim blaskiem. Cieszy takich, jak ja.

[Ewa Włodek]

Zadyszani zlegliśmy

To jest kapitalne, Alchemiku:

Hen z przodu, nasze cienie, dłoń trzymając w dłoni,
wydłużały się spiesznie, w pogoni za mrokiem.
My biegliśmy za nimi, uparcie je tropiąc,
wreszcie w świerkowej woni przyszło nam zatonąć.

A tu:

Zadyszani zlegliśmy

bój się Boga! "Zlec", bądź "zlegnąć" - to może kobieta, jako, że jest to staropolskie określenie porodu

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[alchemik]

Ewa, masz rację zlec, zlegnąć oznacza połóg.
Ale oczywiście wywodzi się od złożyć, położyć.
Powiadało się o kochankach zlegli na sianie.
tak więc, wybrałaś tylko jedną z interpretacji tego słowa.

[skaranie boskie]

Kochankowie na sianie to raczej legli, bądź zalegli, ale nie będę drążył.
Mam trochę innych zastrzeżeń.
Wiersz, w znakomitej większości, składa się z krótkich zdań, dokładnie pokrywających się z wersami. To trochę odpoetycznia jego brzmienie, zda się dokądś gonić, w pośpiechu zapominając o czytelniku, który chciałby się może podelektować treścią.
Rzecz druga - rymy. Jeśli napiszę, że oszczędnie gospodarujesz rymami, chyba nie będę daleki od prawdy.
Na koniec kwiatek, który w takim wierszu absolutnie nie powinien zaistnieć:

wraz z świetlików rojem

Takie nagromadzenie spółgłosek bezdźwięcznych sprawia, że czytelnik się zacina, że wiersz nie dźwięczy. Żeby temu zapobiec, należałoby napisać: ze świetlików rojem. To jednak zaburzyłoby układ rytmiczny. Co pozostaje?
Kombinuj, dziewczyno...

[alchemik]

Zajrzałem tu, z pewnych powodów i ujrzałem twój wpis, skaranie, dotyczący używania pewnych następujących po sobie spółgłosek dźwięcznych i par fonetycznie podobnych, dźwięczna /bezdźwięczna.
No to pokombinowałem, chociażem nie dziewczyna. wraz z świetlików przemienię na zwykłe
ze świetlików.
I zauważ, że wcale nie zaburza to rytmiki, bo zamieniłem pojedynczą sylabę na pojedynczą sylabę.
Czyli tylko podmianka i nie ma przesunięcia rytmicznego.
I, skaranie, ty moje, boskie, rymy.
W pierwotnej wersji były dokładne.
Zarzucano mi, że wiersz jest jakimś pogrobowcem.
A ja tak kocham romantyzm i neoromanyzm, choćby skamandrytów, jak słusznie zauważył Coobi.
No to trochę uwspółcześniłem, choćby w kwestii zapisu rymów.
Uniedokładniłem je o ile istnieje takie slowo. Ale poetom wolno wymyślać słowa.
A ja czuję się poetą, gdyby było inaczej, to byście mnie tu nie widzieli.

[Tjereszkowa]

No, mniamuśne, muszę przyznać.
Piękny, klimatyczny wiersz o cudnej melodii, świetnie brzmi czytany na głos. "Old stajl" w najlepszym gatunku. Skojarzyło mi się z Malinowym chruśniakiem Leśmiana - choć u Ciebie aura trochę mroku zawiera.
Całość łykam z przyjemnością. Tylko dlaczego ta sowa straszy?! Przecież sowy, niemal jak świetliki...

[alchemik]

Kocham świetliki i płomykówki, które w swojej nazwie zawierają rozświetlający je płomień.
A co do ciebie, Tjeri, to już dawno się przekonałem, że oprócz niezmiernej inteligencji, masz w sobie to coś czarodziejskiego, które pozwala dzielić się nam magią doznań.

Alchemiczne połączenie nauki i magii.

[Tjereszkowa]

A wiesz Jerzy, że płomykówka zawdzięcza swoją nazwę bardziej popiołowi unoszęcemu się nad ogniem, niż samym płomieniom?

Świetliki to cudne stworzenia. Nigdy nie miałam szczęścia do ich obserwacji, a tego lata kilka razy udało mi się zobaczyć kilkadziesiąt naraz.