Ballada o starej miotle

[misza]

Dogorywa pod płotem jak stara żebraczka.
Oparła o sztachety sterany kręgosłup,
obojętna na przyszłość i wyroki losu,
oczekuje ciemności, bo wieczór już nastał.

Czarcie skry tlą się jeszcze w pęku suchych rózeg,
ściętych kiedyś z wikliny, gdzie harcują diabły.
Lecz dziecięce wspomnienia w zamieciach przepadły
ze śniegiem lat minionych i z przydrożnym kurzem.

Pamięta młode twarze roześmianych dziewcząt,
kiedy liście żółciły przed wiejską świetlicą.
Tańczyła w takt muzyki. Teraz wrony krzyczą,
a kościelne staruszki zatańczyć nie zechcą.

Bywały dni bezczynne, tygodnie odłogu,
gdy rzucona w kąt sieni obok młodszej siostry,
wygarniała jej prawdy o świecie dorosłych
i marzyła o słońcu nad rozgrzaną drogą.

Spracowany pamiętnik postrzępionej kiecki
opowiada o domach i twardych klepiskach,
bo odejdzie w tej samej, w której na świat przyszła.
W innym, pewnie jej dadzą także strój nie lepszy.

Wie, że wkrótce nastanie noc z księżycem w pełni.
Po gwiazdach zejdzie na dół czarnooka wiedźma.
Wtedy swoją zagrodę na zawsze pożegna
i odlecą, gdzie cichy horyzont się czerni.

Przybywaj mroczna panno! Pofruniecie razem
nad pobielałą ziemią, z wichurą na plecach.
Jowisz do was zamruga i będzie przyświecał
niknącej w gwiezdnej łące, czarodziejskiej parze.

[skaranie boskie]

Biedna miotła w kącie stoi...
Ładnie ująłeś dylematy starej miotły, Miszo.
Tak mi się tylko zdaje, że chodzi tu o jakiś archetyp, choć niekoniecznie tak być musi.
Wiersz jest fajny, pomimo żartobliwego charakteru i dość lekkiej formy, budzi nostalgię i współczucie dla starej miotły. Dobrze, że ma choć nadzieję odlecenia w świat pod wiedźmą...
Drobne zachwiania rytmu właściwie nie rażą, wręcz dają czas na otarcie nieopatrznie uronionej łezki.

[misza]

Ładnie to ująłeś. Dziękuję

[Leon Gutner]

Niesamowite jak można i ile można napisać o zwykłej miotle .
I to jest poezja w czystym wydaniu.
Leo zachwycony kolejną balladą .
Nie ma na to rady

Z uznaniem L.G.

[misza]

Dzięki, Leo
Idę zamiatać przed domem po wichurze