Modlitwa II.

[misza]

Ucieknę w twoje dłonie, schowam się na zawsze.
Zamknę oczy i długo będę śnić bezpiecznie
o tym jak szumią drzewa, ciepły lipiec pachnie,
kiedy wieczór w sitowiu opowiada baśnie
wędrujące po wodzie przy drzemiącym wietrze.

Odczytam znaki świateł na niespiesznych falach,
wieczyste przykazania zapisane w gwiazdach.
Cichutko Cię poproszę, żebyś mnie odnalazł
nad rzeką, która milczy. Nocą - od mgły biała,
pokaże jasną przystań, gdzie spokoju zaznam.

[lczerwosz]

Wiecie, to chyba jest najważniejsze dla każdego z nas: "Cichutko Cię poproszę, żebyś mnie odnalazł". To równie dobrze może być prośba do przyjaciela, jak i do obcego, bo nie tylko do Boga.
Często na tym forum, jak na wielu innych, przetaczają się dyskusje o wartości tego, czy innego utworu a nawet autora. Dyskusje przeradzają się w kłótnie i fochy lub pełne obrazy kończące się odejściem. A pomijając wartość artystyczną, te utwory to modlitwy rzucone w przestrzeń wirtualną. Widać są potrzebne, skoro tak liczne.
Co do wiersza.
Do kogo mówisz? Tu twoje małą literą: Ucieknę w twoje dłonie, a wyżej cytowane Cię dużą.
To jak? Może to nie takie ostateczne. Ej!

[misza]

Wielka, czy mała litera? List do Boga, czy Człowieka?
Bóg - Człowiek jest najbliższy.
Wahanie? Już nie.

P.S. Wiersz, który wpadł mi w ręce parę dni temu, kiedy porządkowałem starocie.
Ale i dzisiaj jest dla mnie ważny. Inaczej bym go nie pokazał

[alchemik]

Przyznam się, że nie zawsze odpowiadają mi tytuły typu Modlitwa.
Są zbyt oczywiste w swojej enigmatyczności, a jednocześnie zbyt wtórne.
Może to dlatego, że ja się nie modlę?
A może inaczej, moje modlitwy to tylko apel do sumienia, a właściwie odpowiedź nań.
Bo ja nie jestem człowiekiem małej wiary, tylko człowiekiem, który wiarę odczuwa inaczej niż w skodyfikowanej definicji wiary.

Rozumiem porządkowanie staroci i nagłe olśnienie, gdy któraś wpadnie mi w ręce.
Chciałoby się podzielić przemyśleniami na nowo odkrytymi.
A ponieważ w moim światopoglądzie, to ja tworzę Boga, wolę odzczytywać ten wiersz jako apel do miłości twórczej.
Do przystani i azylów oferowanych przez bóstwo ( zamiennie imperatyw miłości).

Nie obraź się na mnie za światopogląd.
Twój wiersz to dla mnie tęsknota za szczęściem.
A to mamy wspólne.

[misza]

Taki tytuł dałem kiedyś i dzisiaj nie chcę już go zmieniać.
A światopogląd? Sprawa, rzekłbym - intymna.
Chyba Irena Sendlerowa wyraziła się, że ludzie
dzielą się na dobrych i złych, i że jest to jedyny,
dopuszczalny podział.
Resztę dopowie mój "podpis"

[coobus]

A więc za miszę , który jest człowiekiem dobrym (wiem, miałem okazję poznać). I za miszę , który jest dobrym poetą, zresztą już uznanym, o czym świadczy dorobek. I ten wiersz chociażby

[Leon Gutner]

Ja się na dzieleniu ludzi nie znam ( wolałbym aby się zawsze łączyli a co niektórzy nawet w pary ) za to wiem że poezja łączy i wiem to z całą pewnością .
Znam autora i znam jego wiersze .
I nawet te stare gdzieś tam wygrzebane jak ten - robią na mnie ogromne wrażenie .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Coobus!

Taka charakterystyka nie pasuje do poety.
Poeta powinien być odrażający, brudny, zły, biedny i umrzeć
na gruźlicę w nędznym przytułku. Najlepiej na obczyźnie.
Ot co

Leo

Pewnie, że Poezja łączy. Przecież dzięki Poezji miałem przyjemność
poznać Cię osobiście, z czego bardzo się cieszę.
Nie lubię dzielić ludzi, ale z Ireną Sendlerową akurat się zgadzam.
Cała nadzieja w tym, że i krzywe charaktery daje się niekiedy wyprostować

[Ewa Włodek]

Modlitwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła, Miszko, a wielu pomogła. Oby każda trafiała tam, gdzie jest kierowana. Twoja - piękna, delikatna, może kiedyś doczeka się i takiego splendoru, jak słowo mistrza z Czarnolasu "Czego chcesz od nas, Panie..."
Ech, Miszko!

pozdróweczki do Ciebie
Ewa

[misza]

Dziękuję, Ewo.
Wystarczy, że wiersz się Tobie spodobał