Mariaż

[tabakiera]

Ja nie chcę słuchać, ty nie chcesz patrzeć,
jak się kąsają z cichym warczeniem
wizje przyszłości.

Stłumione murem, omszałym dachem,
pod wspólnym pledem osobne drżenia,
co nie chcą pościć.

Szyderczy uśmiech zasłonię płaczem.
W naszym mariażu, pełnym skamlenia,
czas rzucić kości.

[Leon Gutner]

Coś w tym jest intrygującego ale z chęcią poczytałbym więcej.

Z ukłonami L.G.

[eka]

W tym jest bardzo dużo. Zapowiedź punktu kulminacyjnego w dramacie rosnącego napięcia. Przyzwyczajeniom staje się ciasno.
Bardzo dobre, w kilku wersach tyle opowieści.
Mariaż. Brak miłości.
Celnie, krótko, intrygująco.
Kamienie i kości.
Emocje i refleksje.

[tabakiera]

Dzięki, Leonie i Ewo.
Leonie, jak na moje pisanie to i tak tekst długi.

[Mchuszmer]

Hej Dorotko, ten od razu trafił. Faktycznie, jak na Ciebie długi, ale płynie tak wartko, jakby krzyczał "już za długo!"
Samotność we dwoje, duszny, zamknięty błędny krąg, w którym szamocze się i zwykłe pragnienie czułości, i niepokój, że czas ucieka, a człowiek stoi w miejscu.
Nie szyfrowane, ale bardzo wymowne i przekonujące. I zgrabny oraz naładowany emocjami dobór słów. Np.: Stłumione murem, omszałym dachem - w tym zestawie zgłosek naprawdę jest duszno i ciasno.
No i zagrałaś słowem, np. skamlenia-kości, więc mogę też czytać, że czas wyrzucić z siebie, czego się pragnie, nawet jeśli bohaterowie nie mogą sobie tego dać i powinni szukać gdzie indziej.

[ELKA]

Kupuję całość, bo każdy fragment zasługuje na wielki uznanie.

Pięknie piszesz Dorotko, tak dużo treści w kilku zdaniach... super.

Pozdrawiam. elka.

[coobus]

Wiersz dobry i konkretny. Przez przekorę, czytając, pozbawiłem go przez chwilę rymu - myślę, że taki egzamin też zdaje. Niemniej biorę taki, jaki jest, z pełną akceptacją

[tabakiera]

Szymonie, Elu, Coobus, dziękuję za miłe słowa.

[Liliana]

Podoba mi się Twój wiersz, tabakiero. Krótki, ale ile w nim treści...

Pozdrawiam

[tabakiera]

Liliano, dzięki.