***(Nie starzejemy się...)

[Liliana]

Nie starzejemy się – mówisz – zmieniamy jedynie,
z roku na rok bogatsi w życiowe zakręty…
Lecz co powiesz, kochany, wczorajszej dziewczynie,
która wdychać lubiła zapach świeżej mięty,
zdobnej w kropelki rosy i poranny promyk,
igrający wesoło wśród listków zielonych,
i budzący nadzieję, marzenia na przyszłość?

Dziś już nie ma ogrodu i nie pachnie mięta,
posiwiały marzenia, tylko płynąć myślom,
lecz coraz mniej swobodnie, pozwala kobieta.
I zadaje pytanie – czy ma na co czekać?
Życiowa mądrość – czym jest? – czy chce jej skosztować
w zamian za gładką buzię, kiedy była młoda?

Ma brać, co los daruje, czy w buncie zaszaleć?
Odpowiedz, bo nieobce ci żadne pytanie.

[eka]

Ma brać, co los daruje, czy w buncie zaszaleć?

niby jak zaszaleć?
Śmierć może być przejściem, Lil.
Ładny, bezbronny wiersz.

[Leon Gutner]

Po raz drugi z ogromną przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Liliana]

niby jak zaszaleć?

eka, chodziło mi o to, że peelka zamiast siedzieć i bezradnie czekać końca mogłaby np. zapalić, wypić, potańczyć (jak w piosence Maryli Rodowicz), a może w jakąś małą przygodę pójść...

Dzięki za słowo. Pozdrawiam, Lila

Po raz drugi z ogromną przyjemnością .

Po raz drugi dziękuję i posyłam, Leo.

[Podróżniczka]

co powiesz, kochany, wczorajszej dziewczynie,
która wdychać lubiła zapach świeżej mięty,
zdobnej w kropelki rosy i poranny promyk,
igrający wesoło wśród listków zielonych,
i budzący nadzieję, marzenia na przyszłość?

bardzo pięknie i estetycznie

Ma brać, co los daruje, czy w buncie zaszaleć?

zaszaleć, Liliano, jak najbardziej zaszaleć

Z pozdrowieniami

[Liliana]

zaszaleć, Liliano, jak najbardziej zaszaleć

Tak jest, Podróżniczko!

Dzięki za miłe słowa. Pozdrawiam ciepło.