za-dbany

[Pier]

zabiorę siebie stąd na zawsze
do lasów pełnych brakiem ludzi
gdzie słowikowy pędzi zaprzęg
by zdążyć świat przed dniem obudzić

słońce przez okna w bukowinie
cieszy się własnym zmartwychwstaniem
po zagajnikach lekko płynie
budząc jelenie i ich łanie

mgła panna zwiewna i bezwstydna
z trzciny układa origami
zając by chciał się wszystkim przyznać
że jednak ma coś za uszami

powietrze pachnie zmianą czasu
zamienia wieczność na przebłyski
a ja bym chciał pośrodku lasów
pozostać nikim przede wszystkim

[Leon Gutner]

Jeśli chodzi o Leona i ten wiersz to wiersz świetny .
A "do lasów pełnych brakiem ludzi" szczególnie mnie zatrzymało .
Z największą przyjemnością Pier .

Uszanowanie L.G.

[Malwina]

Tylko gdzie jest ten las? Z przyjemnością przeczytałam.

gdzie ten las uśpiony ciszą
tam nieliczni tylko mogą
wejść po życiu by odpocząć
nie spotkają tu nikogo

to że zając przemknie obok
na herbatkę do sarenki
albo jeleń do lisicy
by poprosić o jej rękę

nie potrafi ciszy zburzyć
las od wieków stoi niemy
czasem drzwi uchyli trochę
i przygarnie swoich wiernych

[Halina S]

Płynie wiersz przecudnie, a pozostac nikim przede wszystkim - pośrodku lasu - świetne.

Podoba się. Pozdrawiam

[eka]

Witaj
Mądry, czuły przekaz.

Polemizowałabym z przysłówkiem zawsze, ale co jakiś czas to wręcz trzeba próbować zniknąć w lesie, lub w innych bezludnych krajobrazach.

zabiorę siebie stąd na zawsze
do lasów pełnych brakiem ludzi

---------------------------------
Arkadia nieświadomego istnienia, bez naszych wyborów, walk, zwątpień codziennych.

a ja bym chciał pośrodku lasów
pozostać nikim przede wszystkim

[Alicja Jonasz]

Wiersz - piosenka, zanuciłam:)

[ELKA]

Jak ja Tobie zazdroszczę lekkości w pisaniu, przez co poezja płynie wprost do serca każdym wersem... cudnie Pier

Pozdrawiam.elka.

[Nicol]

Czy aby na pewno ....?