Wędrówki z Dantem

[Piotr Zaleski]

w zasadzie mnie nie ma
wszystko już zamknięte
życiowy poemat
zniknął za zakrętem
drogi brukowanej
dobrymi chęciami

jedyna nadzieja
że wiedzie pod górę
pnąc się w leśnych kniejach
po tarasach które
odkupieniem mogą
zostać naszych duszy

żeby z ostatniego
tarasu wyruszyć
z moją Beatrycze
w tę ostatnią drogę

[pallas]

Widzę, że cię Boska Komedia zainspirowała.
Myślę, że piszesz o tym jak Dante wędrował z Wergilim po czyśćcu aż doszli do raju ziemskiego, gdzie Dante z Beatrycze. Tak pokonał trudną drogę jak nie jeden człowiek, aby dotrzeć do celu, którym dla Dantego była miłość do Beatrycze, czyżby to był cel każdego człowieka miłość, do której prowadzi podróż i nasze doświadczenie. Ode mnie tyle Piotrze.

Piotr

[Leon Gutner]

To zdecydowanie Piotrze wędrówka w dobrą stronę .
Gdyby tak stanowczo zastąpić czymś tę " mojej duszy " ?

Poczytałem z ogromną ciekawością .

Ukłony L.G.

[eka]

Przejmujący wiersz, szczególnie porusza część pierwsza.
Myślę, że nigdy nie można powiedzieć: mnie nie ma. Nie wiadomo, czy to, co mieliśmy zrobić w życiu - dopełniło się.

[Piotr Zaleski]

Gdyby tak stanowczo zastąpić czymś tę " mojej duszy " ?

zmieniłem.

dziękuję za poczytanie

Nie wiadomo, czy to, co mieliśmy zrobić w życiu - dopełniło się.

czyżby to był cel każdego człowieka miłość, do której prowadzi podróż i nasze doświadczenie

mam taką nadzieję

Dziękuję wszystkim

[Liliana]

Wzruszające, Piotrze.

Pozdrawiam