Gdy zapada zmrok

[Lucile]

tam, gdzie szmaragdowe słońce
do snu się kładzie,
wzgórza wypiętrzają się
poduszkami,
wiatr sznuruje moskitierę mgły,
profanum obejmuje władzę.

Samoswoja, pozostaję za
drzwiami. To mój czas.
Czekam.
I wiem, że kiedyś
przywrócisz zagubione sacrum.
W nas.

[MarekSz]

No narymowałaś tu, Lucile, narymowałaś, że aż strach aż. Znalazłem aż dwa rymy znalazłem. Chyba w ogóle przypadkowo się rymnęły tobie. Jaki to ma być wiersz, kiedy czyta się jak opowiadanie się czyta, tylko, że za krótkie jakieś tylko. Sorry, ale to do tych wolnych wpisać powinnaś wpisać. Tam, gdzie udają poetów udają.

[barteczekm]

Myślę MarkuSz mógłbyś od autorki tego wiersza w sensie na tym tekście wiele się nauczyć. Bezbłędnie użyta interpunkcja. Sprawne łamanie wersów.

To jest wielka perła tego wiersza:
"wiatr sznuruje moskitierę mgły,
profanum obejmuje władzę."

Nie dosyć, że ciekawy symbolizm, wyszukane porównania to dodatkowo "profanum" świetnie nadaje akcent.

Pozdrawiam

[ELKA]

Witaj Lucile

Śliczny i czysty liryzm, kocham takie wiersze.
Dla Ciebie wielkie

Pozdrawiam serdecznie.elka.

[Leon Gutner]

Czasami niewiele słów potrzeba żeby ciekawy wiersz zapisać .
Leon z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Gorgiasz]

Przepiękne; liryczne, nastrojowe i poruszające najgłębsze odczucia i myśli.
Tylko dwa ostatnie wersy zapisałbym tak:

przywrócisz zagubione sacrum.
W nas.

[lczerwosz]

tam, gdzie szmaragdowe słońce
do snu się kładzie,
wzgórza wypiętrzają się
poduszkami,
wiatr sznuruje moskitierę mgły,
profanum obejmuje władzę.

Samoswoja, pozostaję za
drzwiami. To mój czas.
Czekam.
I wiem, że kiedyś
przywrócisz zagubione
sacrum. W nas.

Ale jednego nie rozumiem. Idzie noc, nadchodzi królestwo wzniosłych gór, chmur i wiatru, który zarządza. Dla mnie noc, taka noc z mgłami, chmurami to dopiero jest sacrum.
A mówisz, że to czas dla profanum. Może istotnie, w nocy, pod wieczór i człowiek uaktywnia swoje świeckie oblicze. Zwłaszcza wespół. Póki nie zaśnie.
Druga cząstka do sacrum przynależeć powinna. I należy, choć PL-ce poczekać trzeba na dostąpienie. Czekanie za drzwiami, poczekalnia życia. Może i całe życie.
Ale.
W tej kompozycji brakuje mi przeciwstawienia. Pierwsza cząstka, przypisałaś ją do profanum, a nie jest taka. To preludium.
Jakby brakuje jednego słowa, zdania o tym profanum, o jakiejś akcji człowieka. Tylko on wnieść może przeciwstawienie się Bogu lub Naturze. Bo tak czyni zawsze.
I dopiero pod koniec orientuje się, że jest w istocie częścią. Że też należy do Boga czy Natury.
Zatem kompozycja jest niezrównoważona, jakby niedokończona. Ja i tek przeczytałem z tego wiersza, co chciałem, jak chciałem. I ta wersja mi się spodobała. Zatem chwalę i wiersz.
Chciałem zauważyć, że powyższe rozumowanie nie oznacza mojego wywyższania się, to po prostu ukryty proces percepcji sztuki, trzeba ją odebrać zmysłami, zrozumieć lub/i poczuć i wtedy dopiero ocenić.

Jeszcze mi przyszło do głowy, by tak przebudować:

Gdzie szmaragdowe słońce
do snu się kładzie,
wzgórza wypiętrzają się
poduszkami,
wiatr sznuruje moskitierę mgły.

Samoswoja,
pozostaję za drzwiami.
To mój czas.
Profanum obejmuje władzę.

Czekam.
I wiem, że kiedyś przywrócisz
zagubione sacrum.
W nas.

[skaranie boskie]

Wiersz jest rzeczywiście dobry, pomimo zarzutów jednego z przedmówców.
Tak sobie myślę, że on za bardzo nie ma pojęcia o czym pisze, więc szasta wypowiedziami na prawo i lewo, a najwięcej bez sensu. Na razie potraktuję to, jako swego rodzaju folklor, ale uprzedzam MarkaSz, że nieprzemyślanym wypowiedziom daleko jest do rzeczowej krytyki i możemy je uważać za prowokacyjne. Proszę go też, żeby w przyszłości kilka razy przeczytał swój post, zanim go wyśle. Robienie sobie hucpy z użytkowników nie leży w dobrym tonie i może zostać potraktowane, jak próba obrażania użytkowników.

Przepraszam, Lucile, jeśli zrobiłem mały off top.

[alchemik]

Nie zawiodłaś mnie, la strega.
Wiedźmy są wiedzące z samej definicji.
Wygląda na to, że są również poetkami.
Alchemicy potrafią to docenić.

Sacrum zawarte w profanum.
Niby oczywistość poezji.

A jak pięknie przekazane!

Cholera, słodzę, a powinienem krytykować.
Ale tak mi gorzko ostatnio, że nie wrzucę ani jednego ziarnka gorczycy.

Samoswoja!
Jakiż cudowny przekaz.
Nic, tylko zapisać się do TWA samoswoich.

Jurek

[Lucile]

Muszę ochłonąć, tylu znakomitych GOŚCI !!!
Czym chata bogata
Dziękuję, jak uporządkuję - póki co - "rozszalałe" myśli,
odpowiem, mam nadzieję, że sensownie.

Pięknie Wszystkim i Każdemu z osobna kłaniając się - dziękuję

Lucile