Czuwanie

[misza]

W hotelowym pokoju zawsze zimne ściany.
Powietrze ciężkie smrodem trawionej wiśniówki
pozostawił po sobie chłodny dzień. Pijany
od poranka do zmierzchu. Dobrze, że tak krótki.

Spocony bezsennością, owinięty w białą
powłokę cienkiej kołdry, patrzysz na żyrandol
czując, że jesteś trupem wpakowanym w całun,
gdy twoją słabą duszę nocne cienie kradną.

Za oknem krzepnie cisza. Żadnych śladów życia
nie stwierdzono na skrawku gasnącej planety
ogłuszonej ciemnością. Ukryj się i przyczaj,
czekając aż ktoś przyjdzie, żeby świt rozniecić.

Powtórzy się melodia deszczowej pianoli
wygrywana na dachach zamkniętych straganów.
Potem zwykłych czynności dobrze znana kolej.
Zaczną się tak jak zawsze i skończą tak samo.

[Leon Gutner]

Niom i znów zrobiłeś mi wieczór wierszem Miszko .

Cuuudne strofy .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Dzięki, Leo.
Muszę chyba zmienić klimat, bo przecież już lato

[eka]

"Czuwanie" bez wątpienia wpisuje się w cykl wierszy pisanych smutkiem absurdu, mroczną połową Miszkowej duszy. Idealny, aby zrównoważyć skrzącą się ironię, lub urok świata w tej... jasnej.

[Gloinnen]

Powtórzy się melodia deszczowej pianoli
wygrywana na dachach zamkniętych straganów.

Cymesik.



Glo.

[skaranie boskie]

Same cymesiki tutaj, ale był czas przywyknąć.
Tylko Misza chyba ugrzązł w jakiejśc krótkodniowej porze roku...
Miszo - do lata, proszę, do lata! Choćby piechotą!

[misza]

Dzięki, Glo!

Skaranie! Poprawię się! Obiecuję!
Chyba