Śmierć majstra Dżepetto

[misza]

Zaraz po świcie zrobiło się pusto.
W chłodnym nieładzie wymiętej pościeli,
od rana stygło wysłużone łóżko,
blask popołudnia kredą je pobielił.

Święty obrazek został na stoliku
i napoczęty kartonik morfiny.
Cieśla odpłynął, być może, donikąd,
ze starym świerszczem, który został przy nim.

Drzewom za oknem rosły nosy cieni,
bezczynnie drzemał porzucony warsztat,
gdzie pajac z drewna w mężczyznę się zmienił
i wywędrował, żeby już nie wracać.

Rzucona cuma przewodu kroplówki
w skręcone wióry fal błękitnych włosów.
Bo wszystkie sprawy, z wirem czasu uszły
za kreskę brzegów spełnionego losu.

[alchemik]

Bardzo piękny jest ten wiersz o umieraniu w samotności, Misza.
Metaforycznie świetny, poetycko przepływający przez świat, który pozostał obojętny.
Smutny, choć opisuje zwykłą rzeczywistość, odchodzenia ludzi, odchodzenia tworów własnych rąk i serca i odchodzenia w ogóle.

Jurek

[misza]

Dziękuję, Alchemiku
i pozdrawiam

[Leon Gutner]

Mistrzu z każdym dziełem powstajesz nawet w drzewach z nosem w cieniu

Z uznaniem L.G.

[elka]

Przepiękny wiersz.

Pozdrawiam.elka.

[eka]

Pozbawiłeś życia twórcę wykrywacza kłamstw.
Co teraz będzie?
Przed brzegiem losu?

[misza]

Nie ma obaw.
Drewnianych pajaców nie brakuje

[Eärendil]

Rzucona cuma przewodu kroplówki
w skręcone wióry fal błękitnych włosów.
Bo wszystkie sprawy, z wirem czasu uszły
za kreskę brzegów spełnionego losu.

świetne! Poezja pierwsza klasa

[misza]

Dzięki.
Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Tytuł mi zapowiadał raczej odrobinę satyry, choć może nie wypada kojarzyć jej ze śmiercią. Właściwie to i satyry można się w wierszu dopatrzyć (na siłę), ale po przeczytaniu szczęka mi opadła. Czytam drugi raz i... Cholernie mi smutno.
Piękny wiersz, Miszo.
Aż się prosi o

Za duszę wolnego już cieśli.