Kronika zapominania

[Gloinnen]

Nie wiem, noc to czy dzień; płynnym srebrem
jak gwiazda - cisza przecieka przez wiatr.
Mówiłeś – ja już nie wierzę.
Mówiłeś - że nie chcesz znać.

Nie wiem, łza to czy śmiech; w szpetny grymas
zasycha miłość temperą na snach.
Mówiłeś - że nieprawdziwa.
Mówiłeś – skończona gra.

Nie wiem, żal to czy gniew. Drzwi zamknięte,
labirynt czeka, w nim echo i deszcz.
Mówiłeś – nic nie pisz więcej.
Mówiłeś – uciekaj precz!

Nie wiem, ból to czy wiersz. Lepka pamięć,
wciąż każe jątrzyć niepokój wśród ran.
Dziś mówię – poczekaj na mnie.
Dziś mówię – jest jeszcze czas.


____________________
Glo.

[e_14scie]

anafora, zawsze była mi bliska w odbiorze, a na dodatek w takim wierszu, to tylko

[Gloinnen]

Dzięki, Ewo ...

Ale mi wyszedł sentymentalny wierszyk, ja pierd***lę...
A anafory lubię, uważam, że w utworach rymowanych są jak najbardziej na miejscu...

[Leon Gutner]

Mówię - pychotka .
Tyle po przeczytaniu

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

Lepka pamięć,
wciąż każe jątrzyć niepokój wśród ran.

W tych słowach jest bardzo, bardzo wiele prawdy, i to uniwersalnej prawdy. Sprawdzają się w każdej sytuacji w życiu. I dlatego są takie ważne. Za nie, Glo...


Z wiersz - jest o złudzeniach, których się nieraz kurczowo trzymamy...

Pozdrawiam Cię serdecznie
Ewa

[skaranie boskie]

Postaram się zachować w lepkiej pamięci, bo warto.

[Gloinnen]

Leo, dziękuję cieplutko

Ewo, cieszę się ogromnie, że Ci się spodobał wiersz. Masz rację, że nierzadko karmimy się złudzeniami, trzymamy się ich do końca, choć wszystko wskazuje na ostateczną przegraną...
Dziękuję

Skaranie, w lepkiej to może niekoniecznie... W serduchu lepiej

Pozdrawiam wszystkich,


Glo.