Pergola

[Miladora]

Jest znane, nieznane, drzwi dzielą je tylko,
gdy prosto przed siebie dochodzisz do kresu.
Zastygasz na progu, nie patrząc skąd przyszłaś,
w bezruchu, choć droga wciąż wiedzie daleko.
Nie wiedzie daleko. Nie ten raj czy piekło.
Znów źródło następne wysycha za twarzą,
a w palcach jedwabna nić snuje się miękko,
ucieka w labirynt pustym kalendarzem.
Nie schylasz się po nic, bo nic nie zgubiłaś,
niepamięć zaledwie gdzieś w tyle została
i przyszłość jak przeszłość sprowadza w minimum,
choć palce wciąż przędą wskazówki zegara.

Niech przędą, niech lecą
w cień drzewa za rzeką.

[Leon Gutner]

Znów źródło następne wysycha za twarzą,
a w palcach jedwabna nić snuje się miękko,
ucieka w labirynt pustym kalendarzem.

Tak sobie wybrałem ten fragmencik .
Bo najładniejszy z całości - choć i całość przednia .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

Nie schylasz się po nic, bo nic nie zgubiłaś,
niepamięć zaledwie gdzieś w tyle została
i przyszłość jak przeszłość sprowadza w minimum,
choć palce wciąż przędą wskazówki zegara.

a mnie ten, Mila, szczególnie się wydał bliski, w nastroju i w sensie. A całość - piekna refleksja...


Pozdrawiam najcieple,
Ewa

[Miladora]

Tak sobie wybrałem ten fragmencik .

Miło mi, Leonku.
Dzięki

a mnie ten, Mila, szczególnie się wydał bliski

Dzięki, Ewuńka.
Mam tylko nadzieję, że nie aż tak bliski jak mnie, bo to mimo wszystko dość smutna refleksja z osobistych przeżyć.

Dobrego wieczoru, kochani

[ble]

Bardzo lubię Twoją 'Pergolę'. Słowa pięknie się oplatają.
Mam tylko zastrzeżenie (może niesłuszne) do przędzenia wskazówek zegara. One zwykle sztywne, a przędza miękka -więc jak?
Przepraszam, żem trochę z rana marudna

[Miladora]

Przepraszam, żem trochę z rana marudna

Możesz marudzić do woli, Ble.
Widziałaś kiedyś człowieka bez przeszłości i przyszłości, który wpatrzony jest w swoje poruszające się palce, jakby widział w nich coś, co nam umyka? Ruchy przypominają przędzenie pustki, a drgnienia każdego palca jakby odwzorowują tykanie zegara - poruszanie i popychanie wskazówek. Są one wplecione w czas, który dla tego człowieka już się zatrzymał. Jest jak Penelopa - przędzie bez końca, a czas wiecznie pruje robótkę. Nie umiem tego inaczej określić.


Dzięki i dobrego.

[skaranie boskie]

Zastanawiający.
Każący wrócić do każdego wersu.
Jest coś w tych wskazówkach i przędzy czasu.
Zawsze mnie dręczy temat naszego tu i teraz.
Jakby poza tym nie było niczego, a zarazem, jakby to teraz było jak owe drzwi, dzielące jedną nicość od drugiej.
I to wszystko odnajduję w twoim wierszu.

[Miladora]

jak owe drzwi, dzielące jedną nicość od drugiej

I zatrzymany moment w przejściu.

Dzięki, Skarańku.

Zdrowie wszystkich, którzy jeszcze dokądś idą...

[ble]

[quote="Miladora"

Przepraszam, żem trochę z rana marudna

Możesz marudzić do woli, Ble.
Widziałaś kiedyś człowieka bez przeszłości i przyszłości, który wpatrzony jest w swoje poruszające się palce, jakby widział w nich coś, co nam umyka? Ruchy przypominają przędzenie pustki, a drgnienia każdego palca jakby odwzorowują tykanie zegara - poruszanie i popychanie wskazówek. Są one wplecione w czas, który dla tego człowieka już się zatrzymał. Jest jak Penelopa - przędzie bez końca, a czas wiecznie pruje robótkę. Nie umiem tego inaczej określić. [/quote]

Ciekawie to opowiedziałaś, zwłaszcza to, że czas pruje nasze robótki. A jednak to zdanie

choć palce wciąż przędą wskazówki zegara

wciąż mnie uciska. Ale może to kwestia czasu
Pozdrawiam

[Nicol]

Intrygujące strofki Twoje palce wyprzędły