porastanie

[alchemik]

w podmuchach arktycznego ducha
objęcia więżą zimny kamień

w śnieżnym okryciu żywe słychać

spod racic ciche chrobotanie
zgłodniałym bogom na pokusę

krucha nadzieja sięga zorzy
gdy na polarnym horyzoncie

w zdartej powłoce niebo stworzy

kamienie obrośnięte trąci
rogatym bogom we krwi krążąc

[Gorgiasz]

Bardzo mi odpowiada, poetyckie, przemyślane, oryginalne, ale - do ostatniego dwuwersu. Nie trzyma się on całości, nie wynika z niej i nie komponuje się (przynajmniej dla mnie). Zakończyłbym na: "w zdartej powłoce niebo stworzy".

[alchemik]

Dziękuję, Gorgi, ale widzisz, mi ten ostatni dwuwers jak najbardziej się komponuje i wynika.
Na razie nie będę tłumaczył dlaczego.

[Leon Gutner]

Pięć pierwszych wersów - świetne .
Dalej już słabiej ale Leo i tak z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.

[alchemik]

Bardzo mi odpowiada, poetyckie, przemyślane, oryginalne, ale - do ostatniego dwuwersu. Nie trzyma się on całości, nie wynika z niej i nie komponuje się (przynajmniej dla mnie). Zakończyłbym na: "w zdartej powłoce niebo stworzy".

Dziękuję, Gorgi, ale widzisz, mi ten ostatni dwuwers jak najbardziej się komponuje i wynika.
Na razie nie będę tłumaczył dlaczego.

Ale teraz, Gorgi, spróbuję wytłumaczyć.

Pięć pierwszych wersów - świetne .
Dalej już słabiej ale Leo i tak z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.

Tobie, Leoncjo też, że kolejne pięć wersów jest nieodzowne i dopelniają pierwsze pięć. Piąteczka.

Czytałeś, Gorgiaszu, może coś Wiśniewskiego-Snerga?
https://pl.wikipedia.org/wiki/Adam_Wi%C ... wski-Snerg
Objawił się kiedyś na polskim firmamencie fantastyki, a potem wziął i samobójczo umarł.
W swojej świetnej powieści, Robot, wysnuł teorię nadistot.
http://snerg.lh2.pl/teorie/teoria_nadistot.html
Stworzył pewną gradację istot.
Ja w tym wierszu wykorzystałem tę gradację do tła, niejako.

Porastanie w moim utworku, to nasze życie przyrównane do czepiania sie tegoż w najtrudniejszych warunkach przez porosty. Czepiają się tego życia dosłownie na kamieniach, skałach i zmarzniętej glebie nawet w arktycznych temperaturach. W zasadzie są samowystarczalne. Potrzebują tylko od czasu do czasu odrobinę wilgoci i światła. A to ze względu na pewien dualizm ich budowy.
Otóż porosty to symbionty grzybów i zielonych glonów. Podczas, gdy komórki grzybni wchłaniają zewsząd skąpy materiał organiczny oraz nieorganiczny, glony swoją zieloną plechą asymilują dwutlenek węgla w procesie fotosyntezy. Tak dobrze im razem, że stworzyły jeden doskonały organizm. Ze względu na ten dualizm są ciekawie kolorowe.
W pewnym sensie dusza i ciało. Oczywiście tylko w pewnym.
Ale poecie wolno tak porównywać. To celem wyjaśnienia skąd porastanie i czym porastanie w ramach metafory. W dalszym ciągu wykażę ci, że nawet wyjaśniłem o jakie porosty chodzi.
Chrobotanie pod racicami wyraźnie wskazuje na Chrobotka reniferowego
(Cladonia rangiferina ), co implikuje rogatych bogów, czyli renifery.
Nadistoty w stosunku do chrobotków.
Zorza polarna, to wgląd w niebo zaświatów chrobotków. Takie metaforyczne marzenie o innym życiu po życiu. Idealne odbicie ich przytłumionych barw.
Zgodnie z teorią nadistot stworzoną przez Snerga, istoty stojące niżej w hierarchii są pokarmem dla tych stojących wyżej.
Nasze nadistoty oczywiście nie karmią się już nami bezpośrednio. Nasi bogowie spijają z nas emocje, sny, modlitwy. Naszą aktywność życiową, która objawia się w ciekawości i dążeniach czy choćby tęsknotach dołączenia do owych bogów.

Sam więc widzisz, ile w taki krótki wiersz można zapakować zakamuflowanej metaforycznie tematyki egzystencjalnej i metafizycznej.
Niewiele treści, a właściwie skomasowana treść do wielu przemyśleń.

Trzeba tylko umieć odczytać.
No i napisać, oczywiście.

Tak, nawiasem mówiąc, spreparowanego chrobotka reniferowego, używa się w zdobnictwie. Tworzy się nawet kolorowe maty na ścianę.
A to niejako udowadnia teorię nadistot.
Ludzie jako kolejne nadistoty w stosunku do chrobotka, a potem renifera, nie żywią się już tym porostem bezpośrednio. Wchłaniają estetykę tego porostu, a więc chrobotek jest ich pokarmem duchowym.

c.n.d. Jerzy Edmund

[skaranie boskie]

Fantastyka, to nie moja bajka, więc dla mnie pozostanie hermetyczny.
Niemniej odhaczam pobyt.

[alchemik]

Och, w żadnym wypadku nie chodzi o fantastykę.
Metaforycznie odniosłem się tylko do teorii filozoficznych. Hierarhii bytów i istnień. Pisał o tym Arystoteles, pisał Tomasz z Akwinu.
Snerg stworzył własną teorię. A, że ubral ją potem w szatki fantastyki. Za to jakiej fantastyki.
A tak naprawdę to pisałem jednak o życiu w sensie egzystencjalnym i metafizycznym.

[bartosia]

Z miejsca przenioslam sie w mocno zimowy krajobraz z reniferem dokopujacym sie poroslych mchem kamieni.
Jacys bogowie (chocby slonce, czy polarna zorza) panuja tam na pewno.
Odczulam promien ciepla w przemrozonych kosciach.

[EdwardSkwarcan]

Po wyjaśnieniach trzy ostatnie wersy są znakomitą końcówką w tym arcytrudnym wierszu

[Henryk VIII]

CIEKAWA KONSTRUKCJA WIERSZ DOPRACOWANY. Jestem pod wrażeniem. Wielka przyjemność przeczytać!

Brawo!
H8