przydrożny

[coobus]

nawet go nie dostrzegłeś gdy nisko się kłaniał
pośród jasnych przestrzeni i traw wybujałych
nie wyczułeś jak wielką pokonał nieśmiałość
zstępując na skraj drogi w geście pojednania
jaką stłumił niepewność chcąc zaoferować
gościnę na poboczu i miękkość zieleni
zdolny własną urodę tak przesadnie cenić
by upraszać poetów o skrzydlate słowa

i nawet gdy go zechcesz obojętnie minąć
w zamyśleniu lub z sobie wiadomych powodów
czerwienią zeszkarłaci przydrożne ogrody
okupując horyzont skrzykniętą rodziną
jak każdy mak narcyzem jest i pozostanie
daj mu ten wiersz poeto nie każ prosić długo
a czerwienią odpłaci za cenną przysługę
zakołysze się deszczem w dziękczynnym pokłonie

tak naprawdę samotny choć nie sam z pozoru
wygląda przyjaciela który go wyzwoli

[alchemik]

Jak zwykle piękna poezja o naturze i o samym postrzeganiu tej poezji, choćby w nieśmiałym wykwicie na skraju zapylonej drogi, ścieżki.
A wystarczy tylko na chwilę wzrok skierować i zachwycić się pojedyńczym pięknem, składającym się na absolutne piękno świata i duszy.

Jerzy

[EdwardSkwarcan]

Bardzo piękny wiersz i ta dopracowana technika, że płynie

[Leon Gutner]

I to jest to co tygrysy i Leony lubią najbardziej

Z przyjemnością L.G.

[coobus]

Dziękuję za pochylenie się wraz ze mną nad przydrożnym makiem. Przepraszam za zwłokę w odpowiedzi. Wędruję trochę bezdrożami, rozglądam się, utrwalam. Ale na ósme wracam. Z wierszami o przydrożnych.