Śmierć ma moje imię

[ewa janus]

Śmierć chodzi po ulicach,
przegląda się w szybach,
wybiega spod kół tramwaju, żeby mnie nastraszyć.
Łazi, jak ból po kościach, po zegara trybach
i je ze mną śniadanie
i nie lubi kaszy.

Stoi mi za plecami
drepcze w miejscu, psioczy,
że śmiertelnie ją nudzi ciągła kuratela
Nagle staje przede mną i patrzy mi w oczy
i nim zdąży pomyśleć "umieram" umiera.

Ewa. Janus

[pallas]

Świetnie zrytmizowany wiersz, mówiący o naszym znajomym, który czyha w każdym kącie.
Ona jest naszą codziennością, bo ludzie umierają w każdej sekundzie na całym świecie.
Ciekawa puenta, taka przewrotna, że może niedługo to człowiek uśmierci śmierć.

Brakuje ci kropki po "kuratela".

A ostatni wers zapisałbym tak:
nim zdąży pomyśleć - umieram - umiera.

Wizualnie lepiej wygląda i daję widoczną przerwę dla zastanowienia. To moje zdanie.
Wyczuwam też tu ironię i humor, co jeszcze dobitniej pokazuje, że ta śmierć musi się pilnować.

Piotr

[Leon Gutner]

Świetny pomysł i dobra forma .
Dlaczego mam wrażenie że zabrakło koncepcji na jego obszerniejszą realizację ?
To co odczytałem aż się o to po prostu prosi .

Z przyjemnym niedosytem .

Ukłony L.G.

[ewa janus]

Dzięki, racja .Piotrze