Ballada o pogoni wędrowca za świtem

[alchemik]

Musisz pierwszy krok postawić, zanim sięgniesz horyzontu.
Zdarzeń cudnych szukaj w baśni, z myśli smętnych próg uprzątnij.
Potem wyrusz za nieznanym, za magicznym artefaktem.
Z wiatrem, albo wbrew podmuchom,
goń za światłem, nim przepadnie.

Nieraz twarze w malowidłach, wśród obłoków rozpoznaję.
Może ona tuż za rzeką, może dalej, w obcym kraju.
Nie ustaję w tej wędrówce, co raz z kolan się podnoszę.
Zagadkowe konstelacje
kuszą popod nocnym kloszem.

Grozę tańca oceanu, przezwyciężam głośnym śmiechem,
łapię wiatr w wydęte żagle, a gdy przeciw, halsem sprzęgnę.
W krwi wzburzonej i w mew krzyku odnajduję nowe lądy,
by w tawernie, w porcie, rumem
pitym z kufla, w los zaglądać.

Dużo lepszy widok z klifu, lub podniebnych szczytów górskich.
Ranka nie oczekuj w domu, goń za świtem skrytym w turni.
Lub wtopionym w toń jeziora, może wyjdzie ci naprzeciw.
I rozpoznasz miłowanie
zagubione w starym świecie.

[skaranie boskie]

Zacznę od tego, co bym zmienił.

z smętnych myśli próg uprzątnij.

Niewygodnie się czyta. Tu by pomogła inwersja - z myśli smętnych, bądź zmiana przymiotnika na inny.

Potem popędź

Nie brzmi to dziwnie, albo - co najmniej - zabawnie?

kuszą popod nocnym kloszem.

Pasowałoby tuż pod, ale jednego tuża masz już w tej strofie. Jednak te "popod" trochę kulawo brzmi.

halsem sczepiam.

Co to jest hals, wiem. Dalej nie.

by w tawernie, w porcie, rumem,
pitym z kufla, w los zaglądać.

Przecinek po rumie w zasadzie zbędny.

Dużo lepszy widok z klifu, lub podniebnych szczytów górskich.
Ranka nie oczekuj w domu, goń za świtem skrytym w turni,
zatopionym w toń jeziora

Tak, jak mogę przyjąć, że górskie szczyty wyrastają wprost z morza, podobnie, jak klif, tak już za chińskiego boga nie potrafię obu skojarzyć z jeziorem.

może wyjdzie ci na przeciw.

Naprzeciw.

Sporo tego...
A wiersz - jak manifest włóczęgi.
Jak wszystkim wiadomo - małpa włóczęgą jest, więc takie manifesty łyka w całości (po poprawkach).

[alchemik]

Złapałeś mnie tylko na na przeciw, który to błąd mi się wymsknął zupełnie niechcącym
sczepić to coś jak szczapić, ale mniej się kojarzące ze szczepieniem i szczapą, to prawie to co zaczepić, ale chodzi raczej o sprzężenie. Ale dziękuję użyję słowa sprzęgnij.
Słyszałeś skaranie o górskich jeziorach z chłodna tonią. A on wędruje wciąż, to mógł zejść w doliny.

Popędź brzmi zupełnie normalnie.
Ty masz swoje skojarzenia,skaranie. Od pędzenia bimbru po popędy.

Jakiego bym słowa nie użył, w tym trybie, brzmi dziwacznie. Choćby pogoń. Pogoń kota.
No chyba że użyję słowa wyrusz, które oznacza jedynie początek drogi i jest mniej dynamiczne.

Aha, popod jest moim ulubionym słowem. Oznacza wiele więcej niż pod.

[skaranie boskie]

Mnie bardziej chodziło o zbitkę "potem popędź". Samo pędzenie jest ok, zwłaszcza, gdy wiemy kto pędzi.
Co do jeziora... Niech będzie, ale jakoś mi tak cały wiersz wokół morskich toni się obracał i nagle to jezioro. Nie będę się spierał.
Wolę

[alchemik]

Zwłaszcza, gdy wiemy co i jak pędzi.

[nienażarty]

A najlepszy widok z okna przytulnego pokoiku
w domu pośród drzew w ogrodzie tętniącego rozbieganiem
tych najmilszych i niesfornych gdzie słów pada wciąż bez liku
gdzie jest pełno miłowania
a wśród wnucząt szczęście ciche

pozdrawiam

[alchemik]

Dziękuję, nienażarty za ten piękny domatorski kawałek, ale ja tu propaguję podróż w pogoni za szczęściem.
Metaforyczne wyjście z legowiska. Szukanie nowych celów w życiu.

[Leon Gutner]

A ja przyjmuję w całości bez grzebania w szczegółach .
Uwielbiam takie pisanie i takie formy .

Z ukłonami L.G.

[Stella]

Całkowicie za Leonem! Doskonały kawałek pięknie płynącej poezji. Skojarzyło mi się z "Podróżą Wędrowca do świtu" Clive'a Staplesa Lewisa, jednego z moich najukochańszych autorów i takiejż samej książki.

[alchemik]

Tytuł mu po chamsku ukradłem i sparafrazowałem.
Dziękuję Wam, Stello i Leonie.