idę

[jabberwocky]

Bruk granitowy zlany deszczem
odbija świat dziwnie znajomy.
Pełne wilgoci jest powietrze,
na drzewach mokre siedzą wrony.

I ja odbijam się w kałuży
równie pochmurny jak to niebo,
które wciąż szare, choć po burzy
lecz nic nie robię sobie z tego.

Idę powoli, woda chlupie
i przemoczyłem już obuwie
ale ja mam to wszystko w dupie.
Idę do przodu. Nic nie mówię.

[skaranie boskie]

Nic nie mówię.

Jednak mówisz.
Całkiem zgrabnie mówisz tym wierszem. I całkiem przekonująco.
Rzadko można w twoich utworach znaleźć takie wyraziste obrazowanie, czytając czuję ten deszcz na plecach i cholernie marzną mi nogi w przemoczonych butach. Jestem pod wrażeniem.

[Leon Gutner]

A ja mam mieszane uczucia .
Bo z jednej strony faktycznie ciekawe obrazowanie a z drugiej ni jak to nie moje klimaty .

Z uszanowaniem L.G.

[EdwardSkwarcan]

równie pochmurny jak to niebo,

lecz nic nie robię sobie z tego.

Te dwa wersy się gryzą w drugiej strofie i nie mogę sobie wyobrazić pochmurnego człowieka, który ot tak sobie lekko w taką pogodę. Brak mi tylko pogwizdywania heh.
Widzę szarość bez pięknych metafor i nic więcej.
Nie lubię takich wierszy.