Zza kulis

[Gloinnen]

Dziś poszły w cholerę wszelkie sentymenty.
Znów mówisz – nieważne. Cisza skrywa banał.
Żal w farsę się zmienia, cienie drwią ze starań,
a miłość prowadzi do gównianej puenty.
Wydrapać chcę przepust w wielkiej pryzmie błota,
kolejna godzina mokrym snem się dłuży.
I po co te spazmy? Potłuc o kant dupy
marzenia jak szkiełka; błędy porachować.
Poproszę, byś wrócił; jeszcze raz, jak zawsze
cytuję z pamięci. Między nami szyba;
stoimy jak głupcy; demon, szydząc, pyta:
kto pierwszy odejdzie, podda się w tej walce?

Niech idą się gonić słowa bez znaczenia.
Wypłaczmy się w siebie, potem – przepaść czeka.


____________________
Glo.

[P.A.R.]

jak na "bezrymowca"
rozebrałaś
pozwalając wskoczyć
w kipiel
do pierwszego bezdechu ...

[Leon Gutner]

Trochę rzekł bym - zawodzące
I t o nawet bardziej niż - smutne .
Tyle ze w twoim stylu i w dodatku Leo bardzo lubi wiersze o tego typu relacjach .

Z przyjemnością L.G.

[skaranie boskie]

Bezrymowiec to to nie jest.
Ale jak to u Gloinnen, mocno naciągane asonansy.
Nad treścią muszę się jeszcze zastanowić.
Forma interesująca, choć bolą mnie takie rymy.
Ale cóż począć? Moda ponad wszystko.

Nie wykluczam, że tu wrócę.

[Gloinnen]

P.A.R. - przecież to jest rymowaniec!

Leo - alegoria kiedyś określiła takie pisanie "krzykiem duszy"

bolą mnie takie rymy.

Może kupić Ci Apap?

Nad treścią muszę się jeszcze zastanowić.

Wszak ona najważniejsza!

Nie wykluczam, że tu wrócę.

No to czeka.

Pozdrawiam wszystkich,


Glo.

[P.A.R.]

P.A.R. - przecież to jest rymowaniec!

oj Glo, Glo
myślałem, że to ja jestem niezrównoważony ...
łapiesz mnie, jak stary koń chomąto
i galopem ...

[Gloinnen]

Stary koń? Nie żartuj sobie,
Ze mnie jeszcze klaczka młoda.
Spróbuj schwytać dziś w galopie,
zamiast próżne ronić słowa...

[P.A.R.]

nie będę łapał próżni
moja ty prakliata
gdy w srebro dzień zbyt umnyj
bez śladu od bata ...

[Nicol]

Mocno i zdecydowanie było na wstępie i w środku ale potem coś na końcu jakby flaka złapało w tym dwuwersie puentującym

[Gloinnen]

Dzięki, Nicol.

Dwuwers pointujący powinien pozostawać w opozycji wobec pewnej drastyczności i buntu utworu, właśnie takim głosem poddania się. Czasem mówi się o miłości, że jest "do zatracenia się" - to właśnie ten moment "zatracenia" - dla mnie zawsze przeniknięty klęską.
Smutne, bo smutne - jak to nawet Leo nazwał dosadnie "zawodzące"... Słusznie.

Pozdrawiam,


Glo.