Jego matka

[Nilmo]

Jego matka

kto by tam myślał dziś o wojnie
emocje kwitną w każdym głosie
prawie jak kwiaty na balkonie
wszak euro dwa tysiące osiem

tylko ty jedna czarną rozpacz
kołyszesz piersią cichych westchnień
aż żal rozpływa się po oczach
jak Nil gdy koszyk niósł z Mojżeszem

skrzydła nie szumią już tak dumnie
po raz ostatni twój sokolik
przyleciał w ołowianej trumnie
by na podołku złożyć boleść

wciąż nieobecna głaszczesz mundur
cerując łzami ślad po kuli
co od absurdu do absurdu
pędząc zbłądziła pod koszulę

[Leon Gutner]

A to jeden z najlepszych Nilmowych wierszy jakie czytałem ostatnio .
Boleść złożona na podołku - kapitalik .

Z uszanowaniem L.G.

[atoja]

co od absurdu do absurdu
pędząc zbłądziła pod koszulę

za całość

[Miladora]

Ech, Nilmo...

[Nicol]

No i pięknie zwłaszcza te dwa wersy ostatnie jak błysk na szkle
Barrrdzo barrrdzo ...

[Aldona Latosik]

Pozdrawiam z podobasiem

[Ewa Włodek]

och, Nilmo, jakież to mądre słowa, jakież piękne...


i mnóstwo ciepła...
Ewa

[Nilmo]

Dziękuję.