ona

[Liliana]

ilekroć wkłada w słoje blask moreli*,
jesienna panna strudzonymi dłońmi,
tylekroć myśli, ile diabli wzięli,
a ile sama oddała losowi
zamiast z nim walczyć. a teraz za późno,
kto dziś doceni posiwiały urok?

szczęśliwe chwile, opiekuńcze ręce,
nie wrócą stamtąd, gdzie dawno odeszły.
dni przemijają, wciąż prędzej i prędzej,
a ona zbiera grzyby i orzechy,
by się znalazły w czas śpiewania kolęd,
w smacznych potrawach na świątecznym stole.


* słowa z wiersza Zoli

[ryba]

a teraz za późno,
kto dziś doceni posiwiały urok?

Ta fraza przypomniała mi fragment wiersza M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej - "Starość":

"Bywają dziwacy,
którzy z pokrzyw i mleczów składają bukiety,
lecz gdzie są tacy,
którzy by całowali włosy starej kobiety?"

Ładny wiersz, nostalgiczny klimat, ale puenta-dwa ostatnie wersy, moim zdaniem, jakby z innej bajki

[alchemik]

Bardzo ładny wiersz o przemijaniu czasu, urody, jesieni życia.
Dobrze skompilowane z jesiennymi zbiorami i rodzinnym stołem wigilijnym.
Tak, że puenta jest w sumie wygładzająca, akceptująca rolę starszej kobiety, może, albo na pewno babci.

Dobrze napisane, w Twoim stylu, Liliana.
Ale, przecież, czerpiesz dobre wzory z rosyjskiej literatury.

Jerzy

[ryba]

Tak, że puenta jest w sumie wygładzająca, akceptująca rolę starszej kobiety, może, albo na pewno babci.

Czyli starsza kobieta, to synonim gospodarnej "babci", której nie pozostało nic innego, jak tylko czekać na "rodzinne" święta,
podczas których smacznymi potrawami wkupi się w łaski bliskich?

Może właśnie i taki był zamysł Autorki, a ja (odbierając wiersz z własnej perspektywy) nie wzięłam tego pod uwagę

[alchemik]

Przekręcasz, rybo.
Chodzi o akceptację przemijania i tego kim jesteśmy jesienią.
Rola babci nie jest zła.
Fakt, że pamięć wciąż podsuwa nam to co straciliśmy, to czego nie wybraliśmy.
I chciałoby się wrócić do młodości, do urody, dokonać innych wyborów.
Jeżeli jednak nie zaakceptujemy jesieni, to nawet nie doczekamy zimy.
Zeżre nas szarość wśród złota.

[ryba]

Przekręcasz, rybo.

Nie przekręcam, alchemiku.
Odebrałam ten wiersz "pomojemu" - akceptując nieuniknione przemijanie, ale bez "skazywania" starszej kobiety na utartą rolę.
Wolno mi?

[alchemik]

Wolno.
Poczekajmy na autointerpretację autorki.

[tetu]

Dla mnie 1s to ewidentna tęsknota za drugim człowiekiem, bliskimi, i pewne wyrzuty jakie pod lir robi sama sobie.
Można było walczyć, starać się.
I mam wątpliwości czy tutaj chodzi o borykanie się z jesienią życia Jurku, czasu nie da się zatrzymać, a i starzeć można się pięknie. Ja myslę że ją zaakceptowała, ale z wiekiem utraciła coś co bardzo boli. Pomimo starań jakie włożyła, niewiele się wróciło.
Dlaczego tak się stało? dzieje? nad tym rozważa i ubolewa.
Pomyślałam o dzieciach, które wyfrunęły z gniazda i nawet nie mają świadomości jak samotna jest matka, babcia.

W 2s
Poniższy fragment boli

szczęśliwe chwile, opiekuńcze ręce,
nie wrócą stamtąd, gdzie dawno odeszły.

Osobiście rozważam śmierć kogoś za kim pod lir tęskni, a kogo nosi w sercu i pamięci i dla niego między innymi szykuje ten stół wigilijny. Zebranie rodziny przy wigilii to dla peelki jedyna radość.
Podoba mi się wiersz Liliano, zatrzymał.

[szczepantrzeszcz]

Szczepan się kłania po dłuższej przerwie.

Nostalgicznie i pięknie, chociaż nie do końca odrzucałbym to, co napisał Ryba. Oczekiwałem wyartykułowania problemu na miarę "być albo nie być", dostałem wzmiankę o świątecznym stole. To nie jest złe, jednak dla ludzi o niezbyt prędkich umysłach - do takich należę - przydałoby się jeszcze jakieś słowo... może w tytule?

[Leon Gutner]

Urzekający nastrój podany w smacznej formie .
Leo z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.