Wszystko przed nami

[tetu]

Pozwól być wciąż blisko, ciepłem karmić duszę,
póki jeszcze mamy dni w zieleń odziane,
przed nami wiosenne niebo i podróże,
pełne przygód chwile sztuki nienazwanej.

Jesteś niczym rzeźbiarz, przenosisz w trójwymiar,
to co nierealne staje się znów żywe,
roziskrzona przestrzeń - niczego nie zmieniaj!
kolorujesz moją czarno-białą kliszę.

Wypełniona światłem, czuję lekkie drżenie,
jakby anioł oko miał na wszystko wkoło,
jeszcze wczoraj byłam życia zaprzeczeniem
dzisiaj jestem śmiechem i radością twoją.

Zatem bądź mi wiatrem co w każdy poranek,
puka w okiennice niosąc dobre słowo,
kiedyś przyjdzie pora na nasze spotkanie,
które będzie wierszem, a nie zwykłą prozą.

[lczerwosz]

Prozaik by powiedział, że mu odmawiasz prawa do wzniosłości. Ale wiersz jest pełen wigoru i nadziei, właściwie pewności w powodzenie nowego projektu lirycznego. Prawa natury jednak mówią, że po kilku latach chemia się rozkłada, a to zmienia rymy w życiu, najpierw znikają te proste, banalne, a potem te bardziej wyszukane, niegramatyczne. Podobno najpierw ulegają rozprężeniu rymy męskie. Najgorzej, gdy tworzy się niekontrolowana przerzutnia albo ukryty rym wewnętrzny. Trudno z nim walczyć, bez przebudowania całego wersu a nawet zwrotki. W istocie zmienia się i sens wiersza, już bezpieczniejszy jest wiersz biały. A może proza. Przynajmniej wiadomo,co, kto, komu i za co. Ale, mówisz, wtedy nie ma tych dni w zieleń odzianych a klisze są czarno-biale.

[EdwardSkwarcan]

Rymy piękne, więc czytam z przyjemnością.
Treść głęboka
Brawa

[Leon Gutner]

I niech wzniosłość pozostanie dla prozaików . Oto bowiem wiersz bez kombinowania i silenia się na dotarcie do uczonych których ostatnio zajmuje sztuczna inteligencja
Prosto a nie za prosto . W dobrej formie z solidnymi rymami nastrojowo i w nastroju który zatrzymuje .
Ładne .

Z uszanowaniem L.G.

[tetu]

Tak to już jest Leś, ale pocieszam się tym że medal ma dwie strony.
Jednym podoba się bardziej, innym wcale. Podziały są i będą.
Szkoda że nie można zadowolić każdego. Dobra wiem bez przesady

Mojemu rymowaniu daleko, ba! bardzo daleko do formy niektórych tutaj rymujących. Zawsze ich czyatm z ogromnym podziwem, bo to naprawdę trudna sztuka posklejać wszystko idealnie do kupy i jeszcze zaciekawić niebagatelną treścią.
Chyba masz rację, że łatwiej w białych, ale Tecia lubi poszukiwać i eksperymentować raz z lepszym, raz z gorszym skutkiem, a co! kto nie ryzykuje nie pije szampana
Dzięki Ci zatem za tych parę słów i polecam się na przyszłość, pozdrawiam.

Ed, miło Cię widzieć. Dziękuję za takie owacje, miłej niedzieli

Leon uśmiecham się do Cię
Masz rację w moich rymowankach nie ma kombinowania, nawet choćbym chciała to i tak nic więcej nie wykombinuje
Dzięki serdeczne za poczytanie i pozostawiony ślad, pozdrawiam.

Oczywiście po kieliszeczku dla każdego

[eka]

Ależ to cudnie bezpretensjonalne i pełne nadziei wyznanie.
Zostaje po przeczytaniu szczery uśmiech dla peelki. Teraz tylko życzyć jej udanego, lirycznego spotkania.
Co czynię:)
________
Trochę bym interpunkcję skorygowała.

[tetu]

Dzięki Ewo
Uwielbiam rymowanki, ale przy moich masz rację, można się tylko uśmiechnąć, co dla mnie i tak jest ogromnym komplementem
Przyjrzę się tej nieszczęsnej interpunkcji, dzięki Eko.

[Nula.Mychaan]

Tetuś to bardzo dobry wiersz. Ładne rymy i klimat. Nie zawsze trzeba wieloznaczności. Mnie przekonałaś

[niepozorny]

Wielu nie lubi przy czytaniu poezji, konfrontacji rzeczywistości z wyobraźnią. Ale użyte porównania, często jako przenośnie, mogą budzić sprzeciw, wlaśnie dlatego, że nie podziela się takiego sposobu widzenia świata.

Te dwa fragmenty mnie nie przekonują:

"to co nierealne staje się znów żywe"

"Zatem bądź mi wiatrem co w każdy poranek,
puka w okiennice niosąc dobre słowo"

Zamiast "nierealne" bardziej prawdopodobne wydaje mi sie uśpione, zaklęte, unieruchomione itd. itp.

"Wiatr niosący dobre słowo" msz jest przejawem lekkiej egzaltacji, którą może lepiej zastąpić melancholią, która bardziej usprawiedliwia i jest bardziej przekonywająca w stanach rozmarzenia.

Dobór odpowiednich określenia będzie wymagał dopasowania ich do rytmu i treści wiersza i to wyzwanie dla Autorki , jeśli przekonały moje argumenty.

[mirek13]

Ten wiersz ma z założenia klimat lekko i pozytywnie egzaltowany.
budowany jest na onirycznych metaforach i nie wiem, czy konieczne jest takie doprecyzowanie, jak to przedstawił mój przedmówca.
Tu naprawdę niewiele potrzeba prawdomówności, a więcej czucia, bo to po prostu pięknie płynący kawałek.
Trochę myszką trąci, ale niech trąci.