Olśnienie

[niepozorny]

tetu - Egzaltacja kojarzy mi się z nieszczerością wobec siebie, ponieważ zawsze jest w niej choćby szczypta sztuczności. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że próby definiowania poezji są skazane na niepowodzenie, tak jak miłości czy nienawiści. Trafnie zauważone, że" niejedna chwiejna odpowiedź padła", bo chwiejność to niepewność, a nawet brak pewności. Dziękuję za odwiedziny

[tetu]

Ok, autorze, tylko sztuczność tak jak wiele innych słów jest pojęciem względnym.
Dla każdego z nas może oznaczać coś innego.
Egzaltacja zatem niekoniecznie wynika z braku szczerości wobec siebie, prędzej powiedziałabym, że to nadmierna wylewność, otwartość, co z kolei w danej chwili świadczy o euforii jaką przeżywamy. To stany emocjonalne, a przecież każdy z nas ma inną wrażliwość. Dzięki za pogadankę

[niepozorny]

Jestem pod wielkim wrażeniem wywiadu Piotra Najsztuba z Magdaleną Zawadzką. Precyzja słowa i jego właściwy dobór to niestety unikatowa umiejętnośc i szkoda, że rzadko spotykana u ludzi parających sie pisaniem wierszy. Nagminna jest niefrasobliwość w odczytywaniu i interpretacji słów i pojęć, rzadko zagląda się do definicji słownikowych, Oczywiście znaczenia słów ulegaja zmianie, to jakaś prawidłowość w ewolucji języka. Ale dopóki w powszechnym użyciu słowa coś znaczą, warto być ostrożnym z osobistym dopisywaniem im znaczenia, bo naraża się na niezrozumienie. Nie jest moim zamiarem narzucanie innym własnych poglądów, ale jeśli mamy dojść do jakiegoś uzgodnienia stanowisk, swoistego kompromisu, to bez operowania tymi samymi pojęciami - jest to niemożliwe. Jeśli mówię o sztuczności, to traktowanie jej jako coś względnego, budzi mój sprzeciw. Często, msz, popełniamy błąd używając zamiennie pojęć bliskoznacznych, ale przecież nie tożsamych. Dla mnie egzaltacja to "zbytnia wylewność w okazywaniu uczuć i nienaturalność w uzewnętrznianiu myśli" i nienaturalność przeważa. Czy jest sztuczność w nienaturalności? Czesto. Ale, żeby nie przedłużać "pogadanki"( wolę określenia pogaduszkę) uważam, że im więcej w treści wierszy przekonania, popartego własnym doświadczeniem, tym mniej egzaltacji, z której wyobraźnia korzysta bez opamiętania.

[mawo]

Klimatycznie i lirycznie tu. Piękny drobiazg.

[skaranie boskie]

czyż nie ona sensem, motywem istnienia?

Niedopowiedziane to jakieś...
Pewnie tak należy, ale mnie brakuje zakończenia.

[niepozorny]

mawo - Dziękuję za pozytywne odebranie treści.

skaranie boskie - Z przyjemnością usłyszałbym czego zabrakło w zakończeniu. Domyślam się, że poprzedzająca treść pobudziła do refleksji na temat poezji. Ale na podstawie moich refleksji i emocji, które budziło i wciąż budzi czytanie poezji doszedłem do wniosku, że to nie forma poetycka, rymy, rytm , ale opisy zdarzeń, konkretnych sytuacji, wzajemne ludzkie reakcje, wywołują niezwykle silne wzruszenia i to te emocje, motywując do życia, są sensem naszego istnienia. Pewnie padnie pytanie po co wiersz? Widocznie w ten sposób mogłem najłatwiej i najszbciej podzielić się refleksją.

[skaranie boskie]

Pewnie padnie pytanie

Nie padnie.
Doskonale wiem, po co wiersz.
Gdybym nie wiedział, bądź nie czuł potrzeby istnienia (niekoniecznie pisania) wierszy, nie byłoby ani Ósmego piętra, ani mnie na nim. Skoro jednak podpowiedziałeś pytanie (które nie padnie) odpowiedziałem na nie. Wierszem, który zapewne znajdziesz na naszym portalu. Tak się bowiem składa, że poezja jest nie tylko w nas. Myślę, że w nas to jej wcale nie ma. Ona jest wokół nas, a zadaniem poetów jest jej odnajdywanie. Ty odnajdujesz, choć nie w pełni pokazujesz światu, co odnalezione.

[niepozorny]

sakarańku - Niezmiennie cieszy podobne zdanie na temat gdzie szukać poezji, gdzie ją odnajdywać. Więc jej szukajmy z pożytkiem dla własnego rozwoju duchowego.