Żałobna słodycz

[mawo]

To jeszcze nie mój czas i nie moje miejsce,
choć kołysze mną noc, mruczy do snu wierszem:
Miałaś odejść, a trwasz, przeciekasz przez palce,

przez dźwięk, ciepły oddech i bezpłodne serce,
przez wymarłe oczy, zwijające przestrzeń.
Tak, to nie jest twój czas i nie twoje miejsce.

Na mojej tęsknocie tańczą baletnice,
gną się jak topole na styczniowym wietrze.
Miałam odejść, a trwam, przeciekam przez palce.

Zaśnieżoną drogą wiodą dwa księżyce.
skaczą po kałużach, tną cienie jak ostrze,
ale to nie mój czas i nie moje miejsce.

Czołgam się do świtu przez białe ulice,
jestem i nie jestem, marszczy się twarz w lustrze.
Miałam odejść, a trwam, przeciekam przez palce.

Cieszyn, Bobrek, Wielkie i Małe Kończyce,
melodia tamtych nazw w pamięci się zatrze,
To jeszcze nie ten czas i nie moje miejsce,
lecz nie odchodzę, trwam, przeciekam przez palce.

[Leon Gutner]

Nie jest to moja ulubiona forma ale ... ale sprawności podania tekstu nie odmówię a nastrój klimat i treść bardzo przypadły mi do gustu .

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Urokliwa, nostalgii pełna villa. Szczególnie ten jej fragment jest przepięknie zobrazowany;

Na mojej tęsknocie tańczą baletnice
gną się jak topole na styczniowym wietrze

i

Zaśnieżoną drogą wiodą dwa księżyce.
skaczą po kałużach, tną cienie jak ostrze,
ale to nie mój czas i nie moje miejsce,

Czołgam się do świtu przez białe ulice,
jestem i nie jestem ,marszczy się twarz w lustrze.

chce się czytać i czytać:)

Nie wiem, czy wymienione miejscowości dotyczą prywatnej przestrzeni podmiotu, czy może raczej przypominają o wydarzeniu utrwalonym w pamięci zbiorowej.
Brawo, bardzo mi się utwór podoba.

_____
Szwankuje zapis (interpunkcja), chyba że wielka litera nie zawsze ma sygnalizować początek nowej wypowiedzi.
No i złe miejsce spacji w 6. od dołu wersie.
Pozdrawiam:)

[mawo]

Leonie, Eka, bardzo dziękuję za obecność i słowo pod tekstem.

Nazwy miejscowości związane są z dzieciństwem peelki. Interpunkcja poprawiona

[Nula.Mychaan]

Mawo, - właściwie to mogę powiedzieć tylko - piękny Myślę, że to mówi wszystko

[mawo]

Nula, bardzo dziękuję

[Lucile]

To trudna, a dla mnie zdecydowanie wyższa półka poezji. Poezji wymagającej, kapryśnej, nieznoszącej „haczeń” rymu i rytmu, a tym bardziej potknięć.
Ty, mawo, temu wyzwaniu w obydwu villanellach, tej i „Solilokwia” sprostałaś.

Nie jestem znawczynią, tylko odczytuję intuicyjnie, widzę nakreślone obrazy, wchodzę w ich klimat oraz kołyszę się łagodnie, płynnie, bez pospiechu, zadyszki w strofach i użytych środkach poetyckich.
Bardzo doceniam takie pisanie, może też dlatego, że nie mam śmiałości zmierzyć się z tą wyrafinowaną formą; to znaczy, raz spróbowałam, ze średnim – niestety - rezultatem.

To, że po raz pierwszy skomentowałam Twój wiersz, nie znaczy, że ich nie czytam.
Duże wrażenie i ślad pozostawiły takie Twoje bardzo dobre wiersze, jak: „Niewiele wiem o umieraniu”, „Leokadia”, czy „Ciocia Helena”.

Przesyłam serdeczności
Lu

[mawo]

Rozumiem to, czasami nie wiadomo, co napisać, żeby nie powtarzać opinii innych.
Miło czytać takie słowa, cieszę się, że moje wiersze zostawiają jakiś ślad w czytelnikach.
Serdecznie pozdrawiam