Solilokwia

[mawo]

Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,
ukryć pamięć w wierszach, obmyć brzegi rzeki
z popiołu, niech we mnie sen wzrośnie jak ziarno.

Zatęsknię za wizją tak jak ból realną
i połączę nasze uśpione sylwetki.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.

Gubi wyrazistość błękitne wahadło,
czas w oczach zamiera na mgnienie powieki,
z popiołu sen we mnie wyrasta jak ziarno.

Czytasz z mojej ręki, cicho przenikają
pomiędzy palcami twe kruche kosteczki.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.

Styczeń prószy śniegiem, dom pachnie herbatą,
nigdy nie wiadomo, skąd do mnie przychodzisz,
z popiołu powstajesz czy wzrastasz jak ziarno.

Zapach cię prowadzi drogą zakazaną,
chowasz się w narracji jak w ciepłej pościeli.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,
niech biały wiersz w tobie wyrośnie jak ziarno.

[Leon Gutner]

Będę się pewnie powtarzał ale co tam . Nie przepadam za formą ale autorzy którzy przepadają potrafią treść w tej formie ulokować przejmująco i poruszająco . Tak właśnie jak stało się to w tym przypadku .

Z uszanowaniem L.G.

[mawo]

Dziękuję, Leonie, za przeczytanie i opinię, tym bardziej że nie przepadasz za villanellą.

[Nula.Mychaan]

Mawo zauroczyłaś mnie tym wierszem. Forma bardzo wymagająca i to trudna sztuka, napisać tak by wiersz wszedł pod skórę.
Bardzo kunsztowne frazowanie.

[mawo]

Jak miło czytać takie słowa. Dziękuję.