Daltonizm

[alchemik]

Wcale nie jestem pewien snu zapominania.
Odcinam gałąź, która, tak niedawno pędem.
Nie wiem czy wolę szarość, aby nie rozpętać
burzy kolorów, w sztormach, którym nie ustanę.

Rozdzielić je na czerwień, zieleń, oraz resztkę
wydrapać szkiełkiem z tęczy. Paleta z nadgarstka
piecze; to tylko płomień, ogień nie wystarcza.
Krwiste zachody czerpię, bo nie wstaję wcześnie,

by boso, o poranku wznosić w niebo rosę.
We mgle zabłądzić nieraz, strącić ją podmuchem.
Dobry żart, od poduchy, unieść, a za uchem

łąka, buczenia trzmiela. Wschodzi, kiedy koszę.
Zamierzam na purpurę. Szmaragd taki kruchy.
Nad trawy mam wznieść ostrze? Żęta bujniej rośnie.

[alchemik]

Chciałbyś Lwie, Leonie, żebym wrócił?
Nie tęsknisz za moim kunsztem, który spostponowano?
Kocham poezję.
Jestem poetą.
Niewątpliwie.
Strzegłem poezji.
Oddalam się.
Spróbuję napisać powieść. Mam schemat.
Coś, co się, kurwa, sprzeda, bo na jednej nodze tylko pisanie mi pozostało.
A doskonałe opanowanie kunsztu poetyckiego powinno zaowocować w prozie.

[Leon Gutner]

Rymowaną kocham Al i dobrych wierszy rymowanych potrzebują moje neurony . Takich jak ten powyżej . I form takowych.

Z uszanowaniem L.G.

[alchemik]

Doskonale Ciebie rozumiem, Lwie.
Chociaż, bowiem, potrafię poruszać się w każdego rodzaju formach poetyckich, to jednak i moje neurony tęsknią za prawdziwym kunsztem.
Niewielu jest on dany.
Wolę przyjmować, że nauczyłem się tego.
Ale całkiem możliwe, że jestem poetą od urodzenia.
Chciałbym jednak myśleć, że to moja praca i wkładany trud.
Faktycznie myślę i pracuję nad prozą do sprzedaży.
Ale to właśnie poezja nauczyła mnie używania słów, wychodząc poza ich znaczenie.
Dla mnie jesteś znawcą naturalnym i detektorem.
Bardzo poważam Twoje opinie.
A fakt, że doceniasz moje wiersze łagodzi nawet ból po zdradzie skarania, którego uważałem za przyjaciela.
No cóż?!
Nie zna się na poezji.
Nie ma pojęcia z jakim trudem i bólem dochodzi się do jej kształtowania.
Ja próbuję ją kształtować po latach, kiedy ona kształtowała mnie.

[eka]

Ma w sobie coś prawdziwego ten współczesny sonet.
Nostalgii ciut w barwnych rozliczeniach i refleksja w finale sprawnie ujęta.
Widać wprawę w prowadzeniu motywu. Ładne przerzutnie, nienachalne rymy.
Udał się.
Pozdrawiam.

[eka]

Wiersz wyróżniony przez Recenzentów w kwietniu 2018.

Gratulacje!