Z poradnika poety na włościach

[stary krab]

Kartofli, powiadają, drogi mój kolego,
nie spasaj ani zjadaj nigdy do jednego.
Jako z większych egzempli, gdy ci czasu stoi,
chociaż łebek zostawiaj, jak dupkę odkroisz.

Dobrze je w drzewnym tedy popiele wytarzaj.
Do czasu, kiedy słońce zdąży ziemię nagrzać,
zdrowe skiełkują prędko, pilno im do cienia,
wyskakują z koszarki, bo chcą do sadzenia.

Maj wilgotny a ciepły, tudzież gnój bez smrodu,
sprawią, iż bulwy życiu oddają krochmale;
rychło rządki zielone zobaczysz z ogrodu.

Wnet zakwitną, a rządków nie zobaczysz wcale,
za to małą motyczką, dłońmi, jeśli wąskie,
wydobędziesz bulw krocie, jak orzechy włoskie.


Tarnów, R.P. 2012, osiemnasty marca.

Dodano -- 19 mar 2012, 14:58 --

[Gloinnen]

Widzę, Krabie, fascynację Staffem
Twój utwór skojarzył mi się z jego sonetem "Gnój"...
Z tego, co pamiętam, Staff napisał wiele sonetów w klimatach, które próbujesz odzwierciedlić właśnie powyższym wierszem. Odnosił się do natury, codziennych ludzkich prac, szarej, nie zawsze poetyckiej rzeczywistości.

Ciekawa stylizacja. Moim zdaniem niekoniecznie jej miejsce jest w "Radosnej Twórczości", spokojnie mogłaby się znaleźć w "Tradycyjnych formach rymowanych", w końcu to sonet!

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Moim zdaniem niekoniecznie jej miejsce jest w "Radosnej Twórczości",

Głosuję za przeniesieniem.

To ładny sonet, Krabuniu. Sprawnie napisany.
I taki rustykalny klimat zawiera w dodatku. Aż poczułam zapach ziemi.

No to po gospodarsku

[stary krab]

Nie protestuję. Asekuracyjnie wkleiłem, lękając się komentarzy, iż to zupełnie gówniany wiersz.

Formę bezczelnie ściągnąłem z samego mistrza Leopolda Staffa. W 1919 roku opublikował on tomik "Polne ścieżki", gdzie usonecił czynności i atrybuty gospodarstie m.in. Zwózka, Chleb, Brona, Podój, Gęsiarka, Kogut, Drób, Wieprz, Przczoły, Kartoflisko, Pies w słońcu, a nawet Gnój. Z zakończeniem (panie proszony o nieczytanie tych wersów):

Zdrowiem z obory kiedy bijesz mlecznej,
Masz dziką świerzość potęgi odwiecznej,
Którą się brzydzą mieszczuchowie słabi.

Lecz czarnym bogom pracy, gdy im w lica
Dymisz w świat chłodny, niby kadzielnica:
Pachniesz jak wszystkie wonności Arabii!

[Gloinnen]

Sonet "Gnój" znam! Inne z cyklu czytałam, wprawdzie dawno, ale jednak pamięć mnie nie zawiodła. I powiem szczerze, zamiast kolejnego wiersza o rozterkach duszy wszelkiej maści, z przyjemnością przyswoiłam sobie Twój tekst! Nawiązujesz do interesującego nurtu i świetnie Ci to wyszło. Mam nadzieję, że wena pozwoli Ci rozwinąć tę tematykę w kolejnych odsłonach.

Glo.

[skaranie boskie]

Bardzo dobrze napisane.
Podoba mi się nie mniej niż pierwowzór...

[Leon Gutner]

Jeszcze raz z przyjemnością .

Pozdrawiam L.G.

[stary krab]

Gdybym nie jak słoń stary był jak wół wyrżnęty,
Mógłbym sądzić jako gnój rozwija talenty;
Pozostawić dobytek ćwiekrę bez urazy
Lawitować w przestworzu ścigać się z pegazy.

[atoja]

taki rustykalny klimat zawiera w dodatku. Aż poczułam zapach ziemi.

również i ja

świetnie napisałeś Krabie

[stary krab]

O, jeszcze Atoja. Miło, że się nas tyle osób do sadzenia zebrało.