Ponura historia

[Malwina]

Obudziłeś nieśmiało kobietę,
w pewien zwykły poranek czerwcowy,
miałam wtedy lat dwadzieścia parę,
i scenariusz na życie gotowy.

Wszystko było nadzwyczajne, z bajki,
budowałeś mi zamki na plaży,
zachwycałeś się błękitem oczu,
głowa puchła od nadmiaru wrażeń.

Wtedy jeszcze wcale nie wiedziałam,
zamki z piasku mają żywot krótki,
mogłam wybrać zwykłą wiejską chatę,
a dokoła modre niezabudki.

Sama wkrótce nadałam bieg rzeczom,
ścięłam włosy, ot tak na chłopczycę,
nie ja jedna, taka była moda,
byłam pewna, że tym cię zachwycę.

Odkochałeś się w ciągu minuty,
aż zdrętwiałam, nie mogłam uwierzyć,
w końcu nadal cała byłam sobą,
ale trudno, musiałam to przeżyć.

Ta historia, jest całkiem prawdziwa,
stąd zostałam pospiesznie fryzjerką,
wszystkim paniom odradzam ścinanie,
aby miłość nie uszła zbyt prędko.

[Ewa Włodek]

oj, Malwinko, obiecuję, nie zetnę włosów...A wiersz - urokliwy...


Pozdrawiam z uśmiechem...
Ewa

[Sede Vacante]

Pierwsza zwrotka jakoś tak romantyczna, że mi się ciepło od środka zrobiło.
"...miałam wtedy lat dwadzieścia parę,
i scenariusz na życie gotowy..."
Chyba ten zwrot, niby banalny, ale tak mi mówi o magii miłości, która przewraca wszystko do góry nogami.
Potem tylko bardziej ciekawie. Jakby walka ironii z ukrywanym smutkiem, który chciałaby(autorka - bohaterka?)właśnie pod ironią schować, a jednak wyczuwalny.

"...w końcu nadal cała byłam sobą,
ale trudno, musiałam to przeżyć..."
No właśnie. Ludzie to kretyni, patrząc tak powierzchownie, oczywiste(że kretyni), ale wciąż zadziwia.
(Sam mam trochę tatuaży i ludzie patrzą na mnie dość dziwnie, a to tylko rysunki na ciele)
Odnoszę wrażenie, że autorka puentą chciała rozbawić, powiedzieć coś w rodzaju "Ech, będzie dobrze, hi, hi", a jednak czuję smutek, wielkie rozczarowanie, może krzyk?
To połączenie ironii z tym żalem jest moim zdaniem doskonałym obrazem targania emocjami, jest ich tu dużo i czuć jakie prawdziwe.
Oczywiście ja jestem tylko amatorem, być może jakiś ekspert pomyśli, że oszalałem;) Ale właśnie tak to czuję i tak mi się bardzo podoba.

[Miladora]

Czasem trudno zmieścić się w wizerunku, który już nam ktoś nakreślił.
Ale czy warto za cenę swojego "ja" próbować dorównywać bez przerwy czyjemuś wyobrażeniu?

Prawdziwy ten wiersz, Malwinko.

Trochę bym tylko nad akcentami pomyślała, no i parę słów zmieniła.
Na przykład:
- miałam wtedy lat dwadzieścia parę, - nie masz tu rymu, więc można szyk zmienić:
- miałam wtedy lat ponad dwadzieścia, - płynniejszy jest wtedy wers
- Wtedy jeszcze wcale nie wiedziałam, - Wtedy jeszcze nie wszystko wiedziałam, - płynniej.
- w końcu nadal cała byłam sobą, - w końcu nadal byłam tylko/jeszcze sobą,
- zachwycałeś się błękitem oczu,
głowa puchła od nadmiaru wrażeń. - tu też by się trochę większej płynności przydało.
- ścięłam włosy, ot tak(,) na chłopczycę,
- Ta historia, jest całkiem prawdziwa, - To historia niestety prawdziwa (aha, bez przecinka po "historia).

Dobrego dnia

[Leon Gutner]

Leo - zdaniem całkiem śmiało budzisz kobietę Malwinko .
I tak naturalnie jak naturalnie ścina się włosy .

Z ciekawością L.G.